De budgetten zijn bekend. Tijd om echt aan de slag te gaan met de transities, stelt minister Ronald Plasterk.
“Wethouders weten wat ze kunnen uitgeven”, zegt Plasterk in het AD. “Dat is overigens normaal: gemeenten krijgen elk jaar pas in mei te horen hoe de budgetten eruit zien.” Volgens de minister kunnen veel huidige problemen worden opgelost door de zorg dichtbij te regelen.
De Algemene Rekenkamer ziet het anders. Het is nog maar de vraag is of de overheveling op 1 januari rond kan zijn, stelt de rekenkamer.
De minister legt dat advies naast zich neer. “Het kabinet wil dat de overheveling komend jaar gebeurt. En we zijn niet de enige. Ik kreeg afgelopen week op een congres applaus van wethouders, raadsleden en gemeenteambtenaren toen ik zei: Dit traject gaat nu verder, dan weet u waar u aan toe bent.”
Overgangscommissie
Gemeenten die in de problemen komen, kunnen bij een overgangscommissie. Als het echt misgaat, grijpt het Rijk in.
Minister Plasterk heeft gelijk: gemeenten zijn aan zet, en dat zijn ze al enige tijd.
Gemeenten hebben de afgelopen 2 jaar veel papier geproduceerd over wat er allemaal dient te gebeuren, maar vele zijn nog onvoldoende met de harde invoering bezig. Veel intenties en mooie uitgangspunten over ‘kanteling’, ‘eigen kracht’ en ‘integraal werken’, gelardeerd met opgetuigde proeftuinen en pilots, maar er zijn nog amper verankerde organisaties-nieuwe-stijl (sociale wijkteams) operationeel. Evenmin is op de meeste plaatsen duidelijkheid hoe de ondersteuning in de eerste lijn en de toegang tot de tweede lijn in de (jeugd)zorg worden geregeld.
Hoe de regionale samenwerking in de jeugdzorg en Wmo precies zal gaan is vaak nog onderwerp van discussie. En praktisch nog geen gemeente heeft programma’s van eisen opgesteld voor de inkoop c.q. subsidiering. En dat terwijl vóór de zomer het lokale (en regionale) inkoopproces al lang gestart zal moeten zijn wil men tijdig voor 1 okt. tot gunning van de opdracht c.q. tot subsidiering kan overgaan.
Ik zie bovendien bij gemeenteraden de laatste weken de vertwijfeling toeslaan: liggen we wel op koers, waar kunnen we nog op sturen, welke risico’s lopen we? Maar vaak nog pregnanter, vanwege de regionale samenwerking die veel gemeenteraden voor voldongen feiten stelt: waar gaan we nog eigenlijk over? Veel gemeenteraden weten niet wanneer ze nog op wat invloed kunnen uitoefenen. Trek aan de bel, zou ik zeggen!