Het Leger des Heils neemt steeds meer zorg op zich voor kwetsbaren in de samenleving. Terwijl de reguliere geestelijke gezondheidszorg bezuinigt, groeit de ambulante zorg van het Leger des Heils.
Het gaat om cliënten met complexe en gecombineerde problemen als verslaving, psychiatrische aandoeningen en hoge schulden, die nauwelijks zelfstandig kunnen functioneren. Ze hebben geen sociaal netwerk waarop ze een beroep kunnen doen. Het op christelijke leest geschoeide Leger des Heils biedt voornamelijk hulp aan burgers die, zoals het dat in De Volkskrant zelf formuleert, ‘geen helper hebben’. De zorg die het Leger des Heils verleent wordt grotendeels gefinancierd door verzekeraars, zorgkantoren en uit overheidssubsidie.
In heel Nederland groeit de zorg bij mensen thuis door het Leger des Heils, zegt een woordvoerder. Deze ontwikkeling is het duidelijkst zichtbaar in Amsterdam. Daar is de intensieve thuisbegeleiding de afgelopen drie jaar met ruim 40 duizend uur toegenomen. Elk jaar komen er 100 à 150 cliënten bij. In 2014 nam het aantal uren ambulante psychosociale zorg met 8 procent toe en steeg het aantal cliënten tot 1.658. Dit blijkt uit het onlangs verschenen jaarverslag van het Leger des Heils in Amsterdam.
Harry Doef, directeur zorg en welzijn van deze organisatie, spreekt van ‘een nieuwe groep’ hulpbehoevenden. Een groep die als gevolg van bezuinigingen in de reguliere zorg, verschuiving van zorg in instellingen naar zorg aan huis en een verhoogd eigen risico van de zorgverzekering ’tussen wal en schip dreigt te vallen’.
Via De Volkskrant
Ik denk dat de berichtgeving ’te eng’ wordt aangevlogen op een mediabericht vanuit het LdH. Algemeen is er sprake van meer druk op de opvang (breed, lees: Maatschappelijke Opvang). Dus niet zozeer bij 1 aanbieder. Harde cijfers en goede onderbouwing over het zo veelgebruikte verhaal dat instroom en uitstroom bij GGZ-instellingen daar debet aan is, zijn nog steeds moeilijk te geven zo blijkt. Er lijken meer obstakels voor burgers met complexe problemen, zoals door ‘niet-declarabele’ cliënten (zorgverzekering), door het met de handrem erop afgeven van (te lichte) beschikkingen door gemeenten, door het terugtrekken op de 2e lijn specialistische zorg van GGZ-instellingen, door het ontdekken van sociale teams dat er in de samenleving problematiek ontstaat die voor hen toch echt te zwaar is, door grenzen die bereikt worden in het absorptievermogen van wijken en buurten, et cetera. Kortom: het is wat breder dan deze berichtgeving doet voorkomen en illustratie van de druk kan ‘opgehaald’ worden bij het hele maatschappelijke opvangveld momenteel.