Misschien heb ik een baantje. Ik zeg misschien, omdat nog moet blijken of ik capabel genoeg ben, met name in het Frans. Mocht dat echter zo zijn dan mag ik me correspondent Villefranche voor La Dépèche Occitanie, noemen. Een soort Tibbe dus, voor wie Minoes van Annie M.G. Schmidt las. Hoe leuk is dat?
Gisteren had ik mijn eerste opdracht: een kort verslag, van een evenement bij het zwembad. Mijn contactpersoon had me een postertje doorgestuurd en gevraagd ook foto’s te maken. Dus daar ging ik. Het werd een verrassend interessante middag, waarbij gezegd moet, dat we vooral praatten over wat voor het stukje dat ik moest schrijven een bijzaak was. Ons gesprek raakte namelijk meer aan jeugdzorg dan aan spelen.
In 2024 heeft de wethouder jeugd van Villefranche de Rouergue een Maison de jeunes citoyens geïnitieerd. Er was tot dan op sporten na, helemaal niets voor jongeren. Het wordt geleid door professionals die betaald worden door de gemeente en jongeren kunnen er voor alles terecht, of ze nu problemen hebben thuis, of met hun studie, of als ze gewoon behoefte hebben aan gezelschap, of iets willen doen.
Het maison is gehuisvest in de voormalige gendarmerie dichtbij de Middeleeuwse Bastide die het centrum van de stad vormt en op loopafstand van de Middelbare school. Vanuit dit centrum worden activiteiten georganiseerd zoals de spellenmiddag bij het zwembad. Jongeren tussen de 14 en de 17 kunnen zich voor de zomerperiode aanmelden als helpers, mijn woord, voor dit soort gelegenheden. Voor die leeftijd is gekozen omdat het voor hen heel lastig is een vakantiebaantje te vinden. Door deze werkzaamheden krijgen ze werkervaring en ook een vergoeding. Ze worden niet betaald, maar bouwen een tegoed op van waaruit ze iets kunnen financieren dat hen vooruithelpt, denk aan rijlessen of een cursus. Voor elk uur dat ze werken gaat 5 euro in hun pot.
Een kwestie van kiezen
Dit jaar waren 24 jongeren zo gelukkig dat ze aangenomen waren en drie ervan staken gistermiddag de handen uit de mouwen. Een jongen van 17 en twee meiden die iets jonger oogden en het volgens de jongen ook waren.
Hij vertelde dat hij in een huis voor alleenstaande jongeren woonde, zoals ik het begreep een soort begeleid wonen voor jongeren tot 18 jaar. Na het 18de moeten jongeren de overgang maken naar volledig zelfstandig, maar tot hun 21ste kunnen ze daarbij nog terugvallen op volwassenen. Een overgangsregeling die Nederlandse jongeren ook kunnen gebruiken.
Natuurlijk kost het geld als de gemeente zulke investeringen doet in de jeugd, maar dat is ook een kwestie van kiezen. Hier bloeien in de lente de klaprozen tussen de vaak scheve stoepen, wat in mijn oude gemeente ondenkbaar is, daar moet het Hollands netjes. Ik ontdek steeds meer zaken waaraan het geld, dat bij ons naar Openbare Ruimte gaat, hier uitgegeven wordt. En dat bevalt me wel.
Daarbij, als ik kijk naar de problematische stijging van de jeugdzorgkosten waar Nederlandse gemeenten mee worstelen kan ik me voorstellen dat deze investering in de jeugd zichzelf dik terugbetaalt.
Hanneke Koene was gemeenteraadslid en lijsttrekker van lokale partij ODE in Eijsden-Margraten en blogt geregeld voor deze site.
Geef een reactie