Van ruim 350 ondervraagde HRM-medewerkers binnen de publieke sector komt een beeld naar boven dat het vooral de leidinggevenden zijn die ze hinderen het beste uit zichzelf te halen.
Er is wel een verschil in leeftijd. “HRM’ers tot 30 jaar zoeken de belangrijkste belemmeringen voor de uitvoering van hun werk eerst bij zichzelf”, staat in het rapport Hart voor de publieke zaak (zie bijlage). Ze hebben het zwaar, is de conclusie. Na hun dertigste neemt hun zelfvertrouwen sterk toe. Daarna zeggen ze last te hebben van het management.
Medewerkers die ouder zijn dan 30 jaar wijzen in meerderheid hun leidinggevenden aan als het grootste obstakel voor de uitvoering van het werk. “De leidinggevende kan het ‘Hart voor de zaak’ dus maken of breken door een bepaalde arbeidsrelatie te creëren”, stelt het onderzoek.
Uitdaging
Het goede nieuws: tussen de 60 en 70 procent van de ondervraagden ziet het werk als een prettige uitdaging. De medewerkers van de afdelingen personeelszaken willen graag een spin in het web zijn, met veel contacten in de publieke organisatie.
Het abstracte niveau om beleid voor de komende jaren te bepalen, maakt slecht 1 op de 8 ondervraagden enthousiast over zijn functie.
Meer dan de helft van de HRM-medewerkers zegt dat het wel goed zit met de betrokkenheid van medewerkers bij de organisatie. Een kwart geeft deze binding een voldoende. De rest noemt het matig.
Overheden
Opvallend is dat overheden minder positief scoren dan andere publieke sectoren. Dat een klein percentage van de medewerkers die werken bij het Rijk, de provincies of gemeenten zegt dat er “zeer matig” hart voor de zaak is te vinden, komt buiten die overheden dan ook niet voor.
Onbegrijpelijk dat óók hier weer geen onderscheid gemaakt wordt tussen P&O-ers en HRM-ers! Dat dit onderscheid niet gemaakt wordt wordt al duidelijk in de uitkomst dat slechts 1 op de 8 ondervraagden enthousiast worden over de abstracte aspecten van de functie. Daar zit al gelijk het grootste probleem van HR (zonder P&O) vandaag: Zie pag. 14 van het rapport alleen al: Op de vraag ‘Wat houdt u tegen in de uitvoering van uw werk?’ antwoord 60% ‘Niets’. Ik durf de stelling aan dat HR (los van P&O) bij zichzelf verzaakt datgene te doen waarvoor zij voor de exploratie van het menselijk kapitaal in dienst zijn. Wij zijn zover in ‘het vrijmaken van Onbenut Vermogen’ in organisaties 98% HRM-ers tegen gekomen die zichzelf aan dat proces proberen te onttrekken. Daar waar zij wijzen naar hun daarvoor direct leidinggevende bevinden zij zich zelf in exact dezelfde positie als de medewerker op werkvloeren die zich uit angst, onzekerheid en onmacht overgeven aan hoe de zaken nu eenmaal gaan en dan als gevolg daarvan afhaken. HRM zou juist zich daarin moediger en verantwoordelijker moeten gaan opstellen en naar de organisatietop duidelijk moeten gaan maken dat juist zulke fenomenen (als Mentaal Verzuim) de organisatie goud geld kost in tijden waarin zij dat juist hard nodig hebben! En ik neem hier deze duidelijke stelling om recht te doen aan wat individuele, moedige medewerkers – zonder de HR-support – wél hebben gedaan en doen. De juiste kop is: HRM hindert zichzelf in haar bestaansrecht.
‘minder … als andere …’
Je zou van een journalist toch beter verwachten.