De inspectie voor de Jeugdzorg vindt dat de “waarheidsvinding” door jeugdwerkers in rapportages en onderzoeken tekort schiet. Ook moeten de professionals beter omgaan met hun cliënten.
Er zijn te veel klachten van cliënten die vinden dat ze ‘niet goed geïnformeerd worden’ en zich ‘vals beschuldigd’ voelen. Dat schrijft de inspectie in haar jaarbericht.
Zorgwekkend is, volgens de Inspectie Jeugdzorg, dat veel meldingen van cliënten – 80 van de 309 signalen – gaan over de waarheidsvinding door de jeugdwerker. Dat is: in een casus zo feitelijk mogelijk achterhalen wat er aan de hand is. ‘Een heikel en kritisch punt binnen de kwaliteit van de jeugdzorg’, aldus de inspectie. In verslagen en rapportages is ‘lang niet altijd sprake van een duidelijke scheiding van meningen en feiten’. Beweringen van betrokkenen worden niet voldoende gecheckt. Cliënten krijgen geen of te weinig de mogelijkheid om feitelijke onjuistheden te corrigeren.
Analyse
De inspectie maakte onder andere een inhoudelijke analyse van de 309 meldingen van cliënten in 2014. Van deze signalen gaan er 121 over bejegening door de jeugdwerker. Deze cliënten vinden dat ze niet goed worden geïnformeerd. Daarnaast zijn ze het niet eens met de manier van communiceren, door ouders en jeugdigen wordt dit vaak aangeduid als: ‘leugens en valse beschuldigingen’.
De Inspectie Jeugdzorg maakt in het Jaarbericht 2014 duidelijk dat zij speciaal op signalen heeft gelet over de kwaliteit van de zorg vanwege de transitie van de jeugdzorg naar gemeenten. Op het gebied van bescherming van jeugdigen tegen seksueel overschrijdend gedrag – binnen en buiten de jeugdzorg – vindt de inspectie de ontwikkelingen ‘positief, maar nog pril en kwetsbaar’.
Veiligheid
De inspectie heeft onderzocht of en hoe het zogenoemde “risicotaxatie-instrument” wordt gebruikt. Met dat instrument wordt gestandaardiseerd veiligheidsrisico’s van jeugdigen in kaart gebracht. Vaak wordt dat wel gedaan bij aanvang van de zorg, maar niet meer als de zorg voor de jeugdige verandert. In de ambulante jeugdzorg gebruikt 19 procent van de instellingen het risicotaxatie-instrument helemaal niet. ‘Zorgelijk’, aldus de inspectie, ‘juist instellingen en professionals moeten zich er van blijven overtuigen dat de jeugdige in een veilige situatie leeft.’
De problemen in de jeugdzorg liggen fundamenteler dan in dit artikel geschetst. De veiligheid van kinderen staat veelal niet voorop bij de jeugdzorgmedewerkers maar: 1) het indekken via allerlei bureaucratische procedures en het ‘organiseren van de onverantwoordelijkheid’. 2) het hoe dan ook blijven volharden in een overhaast opgemaakt AMK visie, tunnelvisie en zelfkritisch onvermogen is het gevolg. Onvoldoende interne controles binnen de instanties leidt ertoe dat jeugdzorgmedewerkers hun gang kunnen gaan in de wetenschap dat 99% van hun adviesen worden overgenomen door de kinderrechters. Machtsmisbruik en het bewust verkeerd informeren van rechters is het gevolg. Over het bovenstaande heb ik Martin van Rijn, Fred Teeven, tweede kamerleden en Marc Dullaerts – met gebruikmaking van heel veel feitelijk bewijsmateriaal dat het bovenstaande aantoont – geïnformeerd. Op een gesprek met enkele ambtenaren van de betrokken ministeries en een sporadische reactie van enkele kamerleden na, blijft iedereen apathisch toekijken. Maar wel jarenlang blijven constateren dat het in de jeugdzorg niet goed gaat. Veel kinderen worden onnodig beschadigd, als maatschappij zullen we dit de komende decennia gaan merken en de tol betalen.
Zou het eindeljk, na jarenlange klachten van ouders en kinderen, en onderzoeken (kinderombudsman Marc Dullaert, hoogleraar Ido Weijers, prof. Hoefnagels) tot de inspectie door gaan dringen, dat binnen jeugdzorg men zeer beschadigend met het gezin omgaat? Door ouders vals te beschuldigen van kindermishandeling, want daar gaat het om, heeft jeugdzorg het jarenlang voor elkaar gekregen kinderen onder toezicht en uit huis te plaatsen, ouders uit de ouderlijke macht te laten zetten en hiermee jaarlijks miljarden euro´s op te strijken. Nederland is wereldkampioen in deze schadelijke praktijken. Hopelijk dat door tuchtrecht, de overgang naar de gemeentes, die voor deze kosten op moeten draaien en de niet aflatende stroom horror-verhalen op internet over jeugdzorg eindelijk de ogen worden geopend.