Bijna iedereen is tegen de nieuwe plannen van het kabinet om arbeidsgehandicapten aan de slag te helpen. De grootste voorstanders blijven de werkgevers, die balen van het versnipperde beleid dat gemeenten nu zouden voeren.
Dit bleek tijdens een hoorzitting woensdag in de Tweede Kamer. VNO-NCW en MKB-Nederland zijn al lang de meest uitgesproken voorstanders van de plannen. Zij pleitten ook woensdag weer voor ‘een eind aan het verschillend beleid in elke gemeente’ en vóór ‘een eenduidige en simpele regeling voor werkgevers en werknemers’.
‘Werkgevers dreigen af te haken,’ zei ook Bert van Boggelen van De Normaalste Zaak, een netwerk van mkb-ondernemers die zich bezighouden met de inclusieve arbeidsmarkt, woensdag. ‘Wij hebben een eenvoudige regeling echt nodig,’ beaamde Harry van de Kraats van werkgeversvereniging AWVN.
Van subsidie naar dispensatie
Het kabinet wil deze werkgevers tegemoetkomen door de huidige loonkostensubsidie te vervangen door loondispensatie. Nu nog betaalt de werkgever arbeidsbeperkten een volwaardig loon, waarvoor de gemeente subsidie bijpast. Bij loondispensatie mogen werkgevers ónder het minimumloon gaan zitten voor werknemers met een verminderde productiviteit. Daarvoor hebben ze dan ‘dispensatie’ nodig van de gemeente. Die vult het salaris van de arbeidsbeperkte vervolgens aan.
Kritiek overweldigend
De kritiek op het plan is, afgezien van de werkgeverssteun, overweldigend. Gemeenten zien er niets in, zo maakten ze eerder al duidelijk. De lasten worden neergelegd bij mensen met een beperking, zo klonk het ook tijdens de hoorzitting: zij moeten zelf een aanvullende uitkering aanvragen. ‘Dat veronderstelt zelfredzaamheid bij cliënten, maar die is er niet,’ zei Gerrit van der Meer, voorzitter van de Landelijke Cliëntenraad (LCR).
CPB betwijfelt banengroei
Zelfs het College voor de Rechten van de Mens mengt zich in de discussie, omdat een lager loon voor arbeidsgehandicapten ten opzichte van andere werknemers een ‘gerechtvaardigd belang’ zou vereisen. De rekenmeesters van het Centraal Planbureau schieten het kabinet ook niet echt te hulp. Het plan zou weliswaar leiden tot lagere lasten voor werkgevers, maar of dat ook leidt tot een forse banengroei betwijfelt het CPB.
Al bij de invoering van de huidige PW-wet was dit al zichtbaar!! De (toenmalige) Tweede Kamer heeft bij in de totstandkomingsfase behoorlijk zitten slapen, zeker op dit inkomenspunt.
Met name de WSW was voor degenen, die er gebruik van maakten, een gunstigere regeling: zij konden immers het minimumloon verdienen. Door de samenvoeging met WAJONG en WWB naar de Participatiewet werd het regime in volle omvang van de bijstandswetgeving van toepassing: uitkering op sociaal minimum en de vermogenstoetsing. Want inhoudelijk is de Wet Werk en Bijstand (WWB) grotendeels gekopieerd / omgedoopt in Participatiewet.
De Participatiewet is in de kern gewoon een bezuinigingsactie over de ruggen van degenen, die op het gebied van werk en inkomen het kwetsbaarst zijn.
Maar vanuit de politiek worden mensen met een uitkering al langere tijd negatief bejegend, wat geleid heeft tot een batterij aan plichten voordat een uitkering wordt toegekend. Maar wat het meest schrijnend is: iedereen wéét dat het sociaal minimum niet meer toereikend is om van te leven. Maar de uitkeringen worden niet bijgesteld, want een uitkeringsgerechtigde moet wel een prikkel voelen om zijn/haar best te doen om aan het werk te komen in een maatschappij waar uitkeringsgerechtigden terzijde worden geschoven door werkgevers: zij kunnen altijd meer ervaren mensen vinden dan zij die langdurig in een uitkeringssituatie verkeren en net zo goed zijn.