Zit ik nu een Franse burgemeester te verdedigen die ik nauwelijks ken, van wie ik nog geen idee gelezen heb, en wiens invulling van democratie ik nog niet heb doorgrond?
Ik betrap mezelf op deze vraag als we op weg zijn naar de verzamelplaats van de seniorenwandelclub.
Daar dacht ik bij een gezellig clubje terecht te komen, maar het is immens. Elke maandag loop ik met soms 40, soms meer dan 60 senioren een paar uur door het Franse landschap. Het is niet mijn idee van een fijne wandeling, maar het verplicht me om te lopen, ik leer de omgeving kennen en, nog belangrijker, mensen.
Elke rit wel iets
Op weg naar de startplek, die elke week anders is, praten we geregeld over de lokale politiek, wat voornamelijk te wijten, of te danken, is aan onze chauffeur. Zij weet elke rit wel iets aan te wijzen waar de gemeente mee bezig is. De sloop van een pand, de inrichting van een plek voor woonwagenbewoners, of de vergroening van een parkeerplaats.
‘Het lijkt alsof je een hekel hebt aan deze burgemeester, maar ik heb het idee dat de stad er echt op vooruit gaat,’ merk ik op tegen een criticus. Ik leg uit dat ik van de zomer eigenlijk schrok van de toestand van de middeleeuwse binnenstad: leegstand, slecht onderhouden panden, het straalde op sommige plekken diepe armoede uit. Dat vond ik nu al veel minder.
Het subsidieplan voor de ‘Bastide’ zoals een dergelijk stadsdeel heet, lijkt vruchten af te werpen. Vergroening van een grote parkeerplaats, waar nu aan gewerkt wordt, vind ik ook een belangrijke verbetering, waar iedereen baat bij heeft.
Alles via internet
De pijn van mijn gespreksgenoot zit vooral bij de communicatie. Het ergert haar verschrikkelijk dat de nieuwe burgemeester alles via internet regelt. Ik wijs op de papieren aankondigingen en verslagen van de raadsvergaderingen die aan het gemeentehuis hangen, maar besef meteen dat dit ook heel karig is, en niet iets van specifiek deze burgemeester.
Ze vertelt over een enquête over een bepaald plan, via internet, met als gevolg dat maar een klein percentage reageerde en dat op basis van die minicommunicatie een besluit was genomen.
‘Mensen moeten veel beter geïnformeerd en betrokken worden,’ concludeert ze.
Mijn wandelvriendinnen vinden het grappig dat ik de gemeenteraadvergaderingen volg. Zelf malen ze er niet zo om, heb ik de indruk.
‘Maar,’ zo concluderen ze tevreden aan het eind van de middag, ‘wij weten binnenkort alles, want wij hebben nu onze eigen buitenlandse spion.’
Hanneke Koene was gemeenteraadslid en lijsttrekker van lokale partij ODE in Eijsden-Margraten en blogt geregeld voor deze site.
Geef een reactie