Sociaal werkers in voorbeeldland Denemarken klagen dat ze met gemeenteambtenaren moeten onderhandelen om de prijziger behandelingen voor jongeren in de Jeugdzorg. “Gemeenten kiezen vooral voor de goedkoopste oplossing.”
Pas op met die vergelijking, waarschuwen kenners. Toch gingen medewerkers van het ministerie van Volksgezondheid meerdere keren naar Denemarken om te zien hoe de transitie van de Jeugdzorg daar zijn beslag heeft gekregen.
“In Denemarken inventariseren sociaal werkers welke zorg nodig is voor een kind”, schrijft de Volkskrant dit weekend na gesprekken met de vereniging van sociaal werkers aldaar. “Ze hebben een centrale rol, vergelijkbaar met wat de wijkteams vanaf dit jaar in veel Nederlandse gemeenten moeten gaan doen.”
Wettelijk is geregeld dat de beste zorg moet worden geregeld voor kinderen en jongeren. In de praktijk gaat het anders. “Gemeenten kiezen vooral voor de goedkoopste oplossing”, zegt een coördinator sociaal beleid van de vereniging.
Bezuinigen
Geld speelt een centrale rol, is de conclusie. Gespecialiseerde instelling worden vermeden waar mogelijk. In Denemarken hebben pleeggezinnen de voorkeur. Er zijn gemeenten waar de sociaal werkers onderhandelen met gemeenteambtenaren over de prijs van behandelingen. De kwaliteit van zorg is afgenomen, stelt onderzoeker Jan Jaap Rothuizen van de universiteit van Aarhus in de weekendkrant.
“De bureaucratie is vreselijk geworden”, concludeert de vereniging van sociaal werkers. Wie het achtergrondverhaal leest, vraagt zich af waarom Nederland die transitie eigenlijk een goed idee vond. Maar is er ook goed nieuws te melden?
Jawel, de zogenoemde familiescholen in Denemarken boeken succes. Hier helpen families elkaar en dat binnen een half jaar tijd. De kinderen en hun ouders bezoeken dit soort scholen wel drie keer per week. Onder begeleiding van therapeuten wordt de ergste kou hier uit de lucht gehaald. De eerste scholen krijgen steeds meer navolging bij de noorderburen.
Transitie 2007
Na het decentraliseren van de taak in 2007 kwamen de eerste drama’s al snel aan het licht. Juist door de hulp lokaal te organiseren wisten incestplegers onder de radar te blijven door telkens te verhuizen. Zorgnomaden, werden reizende misbruikplegers genoemd. De landelijke overheid reageerde op de commotie, die losbarstte toen dit bekend werd, door een strengere controle op gemeenten. Het gevolg was steeds meer bureaucratie.
Er zijn hulpverleners in Denemarken die niet meer voldoen aan het wettelijk verplichte papierwerk. Schrijven, schrijven en nog eens schrijven, is de ervaring. Door de verstikkende controle te omzeilen, hopen de sociaal werkers tijd over te houden voor de kinderen en hun families. Het grote voorbeeld geeft te denken. Ook in Nederland was het toch juist de bedoeling om de bureaucratie in de Jeugdzorg af te bouwen?
Geef een reactie