Het weggetje leidt naar de Belgische grens, zoals vrijwel alle weggetjes achter mijn huis. Dat is niet vreemd in dit dorp, dat met haar flanken tegen het Belgische land ligt. Na nog geen twintig meter fietsen doemen er twee wagentjes van de gemeente op.
Van die elektrische bolletjes waar ze zo trots op zijn. Ze zijn zo klein, het gemeentelogo past er net op. Twee, dat betekent patrouille, vermoed ik. je kunt in zo’n karretje nou eenmaal niet anderhalve meter uit elkaar blijven en handhaving mag niet alleen op pad.
Tenminste dat kan ik me niet voorstellen. In je eentje mensen moeten aanspreken of zelfs op hun donder geven is niet zonder risico. Ze kunnen boos worden en je bedreigen, of een klacht indienen waarin ze je van van alles betichten waar je je dan moeilijk tegen kunt verweren. Het is immers hun woord tegen het jouwe. Dus maar beter in koppeltjes.
Ergernis
Als ik zie dat ze vaart minderen borrelt er enige ergernis in me op. Ik fiets hier in mijn dooie eentje, er is in de verste verte geen mensen te zien en de grens is nog zeker honderd meter verderop. Het is toch zwaar overdreven om me nu al op onverantwoord gedrag aan te gaan spreken.
Voor de zekerheid, en ook omdat het nogal en smal weggetje is, stop ik met één voet in de berm en wacht hun komst af. Als ze dichterbij komen kan ik onderscheiden wie er achter het stuur zit. Mijn ergernis was te voorbarig, ik ken hem en ik mag hem al heel lang heel graag. Breed lachend draait hij het raampje open.
‘Alles goed met je?’ vraagt hij. Ik vertel hem dat ik ziek was maar nu weer lang genoeg symptoomvrij om naar buiten te mogen.
‘Maar niet getest, dus ik weet niet of ik immuun ben.’
Hij knikt begrijpend.
‘Als ik dat geweten had, dan zou ik je nu kunnen zoenen, maar helaas,’ zeg ik.
Hij lacht.
Ik wijs op zijn fluoriserend groene hesje dat zijn omvangrijke bovenlijf omhult. ‘Ben je tegenwoordig van handhaving?’
‘Ja, iedereen van de gemeente is nu aangewezen om dit werk te doen.’
‘Moet je daar geen cursus voor volgen?’
‘Als er echt iets is, dan bellen we de officiële handhaving, die is er dan zo bij. Maar we hebben nog geen problemen gehad.’ Hij stapt uit en wenkt zijn collega.
‘Maak hier eens een foto van, dan sturen we die naar de burgemeester.’
Anderhalve meter
Elk aan een kant van het wit met groene autootje constateren we dat dat dingetje waarschijnlijk precies anderhalve meter is. Hij stapt weer in en terwijl de wagentjes zacht zoemend wegrijden, roept hij uit het openstaande raampje: ‘Laat het me weten als je weer mag zoenen!’
Ik glimlach nog lang terwijl ik verder fiets, hier en daar een afzetting omzeilend, terwijl ik ons land nauwelijks verlaat. Als ik thuiskom vind ik berichtje van de burgemeester. Hij stuurt me de foto: ‘Leuke foto 1,5 m afstand. Super!’ en een plaatje van een bosje bloemen.
Hanneke Koene is fractievoorzitter van GroenLinks in Eijsden-Margraten.
Fijn dat een eerste instantie negatieve grondhouding ten opzichte van een mogelijke controle omdraait in een positieve ervaring.
Kritische kanttekening: “hier en daar een afzetting omzeilend” : Voorbeeldgedrag van een raadslid?
Waarom niet?!! het aangename met het nuttige combineren is goed te doen en echt geen misdaad!!
Respect alwinvanbussel@gmail.com