Opinie Begin met het einde voor ogen

Het is écht stuitend hoe weinig we visionair we weten te acteren bij omvangrijke veranderingen. Wat is de stip aan de horizon?

– COLUMN – Dirk-Jan de Bruijn

Vreemd eigenlijk dat aan het recente overlijden van de grote held Stephen Covey zo weinig aandacht is besteed. En dat terwijl deze goeroe ons als managers en bestuurders in de afgelopen periode zo ontzettend veel heeft geleerd. En dat dit succesvol was blijkt wel uit het feit dat er maar liefst 25 miljoen exemplaren -jawel u leest het goed!- van zijn boek ‘De zeven eigenschappen van effectief leiderschap’ zijn verkocht. Zijn maar weinig mensen die dat kunnen navertellen!

Ook ik heb dat boek natuurlijk op mijn nachtkastje liggen. Om er soms nog eens wat in te snuffelen. In de sfeer van ‘pick & choose’. Om die dingen te absorberen die passen bij mijn eigen managementstijl. Opdat ik daarmee mijn eigen effectiever kan vergroten. Twee lessen uit zijn boek springen er voor mij heel duidelijk uit. En die gebruik ik dan ook dagelijks:

• Eén: ‘begin met het einde voor ogen’
• Twee: ‘denk in termen van win/win’

Want is het écht stuitend hoe weinig we visionair we weten te acteren bij omvangrijke veranderingen. Waarbij niet alleen de strategie of de structuur aangepast moet worden, maar vooral het gedrag van de mensen die er werken. We jagen wel iedereen de stuipen op het lijf in termen van sense of urgency of burning platform, maar om dan duidelijk te maken waar we heen gaan, wat ons doel dan is, waar we over ’n jaar of drie staan, tsja …

Dat terwijl als je begint met het einde voor ogen het zoveel makkelijker is. Als je die stip op de horizon concretiseert in termen van klantwaarde die je dan als organisatie creëert. En hoe inspirerend dat beloofde land dan wel niet kan zijn. Hoeveel energie dat dan niet kan genereren. Opdat jij en jouw collega’s daar iedere dag met plezier hun eigen bijdrage aan leveren. Want zonder een duidelijk doel is er toch echt sprake van ‘Alice in Wonderland’ achtige situatie. Of niet soms?

Om dan vervolgens te vervallen in dat verstikkende micromanagement! En om dan tenslotte vreemd staan te kijken dat het gros van de collega’s op geen enkele wijze bereid is om in beweging te komen. Vanuit hun optiek overigens best begrijpelijk!

Tweede les
Dan Covey’s tweede les. Acteren in termen van win/win. Dus niet denken in winst of verlies. Niet operen vanuit je eigen koninkrijk of hertogdom. Je eigen winkeltje. Maar in gemeenschappelijk winnen. Gericht op dat inspirerende gezamenlijke einddoel: de sense of excitement. Om zo samen die koek groter maken. Om zo die onderlinge synergie te kunnen verzilveren. Met wederzijds partnership als uitgangspunt. Waarbij je elkaar versterkt, ieder vanuit eigen rol en verantwoordelijkheid.

In de vorm van virtuele ketens. Bijvoorbeeld de trits politiek-beleid-uitvoering-markt. Middels een end-to-end filosofie. Of wat dacht je van PPS constructies. Waarbij publieke en private samen kijken hoe ze elkaar kunnen versterken. Gericht op onderlinge complementariteit natuurlijk. Maar uiteraard gaat dat allemaal niet van zelf: voorwaarden hiervoor zijn vertrouwen, openheid en veiligheid. En als je in anderen de kwaliteit en potentie kunt zien, kan een werkelijk creatieve samenwerking ontstaan. Waarbij je met elkaar tot mooie resultaten kunt komen! Want we weten het toch allemaal: ‘waar patronen worden doorbroken ontstaan hele nieuwe werelden’.

En alleen zo creëren we van een organisatie een plek van constante verbetering waar maximale publieke waarde wordt gecreëerd en waar mensen met plezier naar toe gaan. Iedere dag weer opnieuw!

Tagged With: decentralisatie, jeugdzorg Filed Under: Blog, Decentralisatie, Jeugdzorg