Het lijkt alsof de bouwgrondverslaving van gemeenten is ingewisseld voor een parkeergeldverslaving.
– column – Harrie Timmermans
Toen ik in Eersel aan de slag ging was de grootste uitdaging om een inhaalslag te maken op het gebied van woningbouw. Om inspiratie te tanken gingen we op bezoek bij gemeenten die daarin bewezen succesvol waren geweest. Beter goed gejat dan slecht bedacht.
We leerden een hele hoop tijdens die bezoeken. Over de noodzaak van integrale samenwerking tussen de verschillende disciplines. Over de noodzaak om te investeren in kennis en kunde op het gebied van privaatrecht. En zo meer. Maar de belangrijkste les kreeg ik na afloop van een collega-gemeentesecretaris.
Hij nam me even apart en zei: “Harrie, de bomen lijken tot in de hemel te groeien. Alles wat we aanraken in grond lijkt in goud te veranderen. Maar zorg ervoor dat je als gemeente niet verslaafd raakt”. Zeker achteraf een gouden tip. Behoedzaam en conservatief begroten was in die tijd niet hip maar nu een grote zegen.
Als ik het RTL-onderzoek lees over de parkeren en dat gemeenten samen ongeveer 150 miljoen Euro winst hebben gemaakt, lijkt het alsof de bouwgrondverslaving is ingewisseld voor een parkeergeldverslaving. Niet bij iedere gemeente. Ik zie wel eens bezoekers van ons gemeentehuis die voor de eerste keer komen rondkijken en tevergeefs zoeken naar een parkeerautomaat. Het kan dus wel.
Volgens mij is de vergelijking niet helemaal juist. Verdienen aan parkeerbeleid is wel vaak een van de veel genoemde bezuinigingsmaatregelen. De praktijk is echter dat dit bij uitwerking vaak erg tegenvalt. Terwijl aan grondexploitaties veel is verdiend. Ik ken eigenlijk maar 1 gemeente die echt aan parkeerbeleid verdiend: de gemeente Amsterdam. Sommige gemeenten gebruiken het ook om het verkeer (centrum) beter te reguleren of de dekking van hun parkeergarages te verbeteren. Voor mij en vele anderen is het een reden om de centra van grote steden minder te bezoeken.