Het komt steeds vaker voor dat journalisten een beeld willen wegzetten dat nauwelijks recht doet aan de genuanceerde werkelijkheid.
In april van dit jaar had Tweede Kamervoorzitter Van Miltenburg een aanvaring met de fractievoorzitter van het CDA, waarna ze, enigszins emotioneel geworden, de vergadering korte tijd moest onderbreken. Niets menselijks is ook politici vreemd, zo blijkt maar weer. Maar in de Haagse kaasstolp doken de media direct op dit incidentje. Immers, het had alles in zich dat het geschikt maakt voor media-aandacht; bekende Nederlanders, ruzie en emotie.
Later die week bestond één van de parlementaire journalisten het om tijdens de gebruikelijke persconferentie na afloop van de vergadering van de Ministerraad aan de premier te vragen of hij van mening was dat de Van Miltenburg nu wel voorzitter van de Tweede Kamer kon blijven. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Ook Rutte weet eigenlijk niet goed wat hij met die vraag aan moet. Maar het lukt hem om beleefd en correct te blijven en geeft het enige juiste antwoord: ‘Daar gaat de Tweede Kamer over, niet ik.’
Dergelijke dommigheid van deze journalist is op zichzelf al verontrustend. Zorgelijker vind ik het als journalisten willens en wetens een beeld willen wegzetten dat nauwelijks recht doet aan de genuanceerde werkelijkheid, omdat een ongenuanceerde beeld nu eenmaal ‘beter scoort’. Dat geldt echt niet alleen voor kwajongensomroepen als PowNed of BNN.
Onlangs las ik het boek ‘Procedures en Pistolen’ van Mirjam Pool. In dat boek gaat ze uitgebreid op een heftig incident in 2008 in de gemeente Almelo. Een verbolgen restauranthouder, die tegen zijn verwachting in geen vergunning krijgt, gijzelt een dag lang vijf mensen waaronder één van de wethouders. Op de dag zelf wordt direct in de media het beeld opgeroepen van een onmenselijke lokale bureaucratie. In combinatie met vermeende vriendjespolitiek en willekeur is het dan niet verwonderlijk, zo suggereerden de media, dat mensen wel eens willen doordraaien. Nu is het op zo’n dag zelf niet zo raar dat er gespeculeerd wordt. Maar in het boek van Pool blijkt dat een gerenommeerde actualiteitenrubriek ook maanden later dat beeld keer op keer bevestigt. Daarvoor wordt zelfs elke informatie waaruit duidelijk blijkt dat er wel wat meer aan de hand was, bewust genegeerd. Het meest navrante, voor die reportage werd de actualiteitenrubriek in kwestie beloond met een prijs.
Nee, mijn vertrouwen in de kwaliteit van de media neemt met de dag af.
Geef een antwoord