Opinie Hangt er een prijskaartje aan ambtelijke ondersteuning?

De gemeenteraad en het college in Lelystad stonden lijnrecht tegenover elkaar. Twistpunt: de financiering van een projectleider in een onderzoek naar maatwerk in het sociaal domein. Het college vond dat vanuit de raad extra geld voor deze ambtelijke ondersteuning moest komen. Wie betaalt en wie bepaalt?

In een enerverend debat gaf de raad unaniem blijk van afkeer over de opstelling van het college en vroeg om een oplossing. Fascinerend, want er was nu echt sprake van dualisme. Ik zit inmiddels zes jaar in de raad en volgde daarvoor al twaalf jaar de lokale politiek op de voet, maar niet eerder heb ik in zulke stevige bewoordingen raadsfracties de houding van het college horen afkraken.

Oppositie en coalitie waren eensgezind: het was erg jammer, teleurstellend, beschamend, schandalig, hogelijk verbazend en onwil van het college. Normaal gesproken zou je bij zulke kwalificaties een motie van afkeuring verwachten, of op zijn minst een motie van treurnis. Maar die bleef merkwaardig genoeg uit. Niemand voelde er blijkbaar voor om de stevige taal met een dergelijke motie te bekrachtigen.

Toezegging

Wat was er nou aan de hand? Vanuit de raad is eerder middels een motie het initiatief gekomen om, bekostigd vanuit het raadsbudget, een ‘actieonderzoek maatwerk sociaal domein’ te laten uitvoeren. Deze motie werd niet alleen unaniem aangenomen, het college omarmde de oproep volmondig. Ook de zinsnede dat het college er maximaal medewerking aan zou verlenen. En daar zat in de praktijk dus de angel. Want toen puntje bij paaltje kwam, werd deze toezegging niet helemaal in daadkracht omgezet.

Extra geld

Voor een goede afstemming was er namelijk een interne projectleider nodig als vast aanspreekpunt voor de onderzoekers. Het college vond dat daar vanuit de raad extra geld voor moest komen. Nu betaalt de raad uiteraard geen ambtenaren dus bekostig je dit niet uit het raadsbudget. Te gek voor woorden was het dat er een motie op tafel moest komen om uit de reserve ‘ontwikkeling stad’ de projectleider te gaan bekostigen.

Wat hier zo kwalijk aan was, is dat deze opstelling van het college niet te rijmen valt met de ‘taskforce sociaal domein’ die eerder door het college in het leven was geroepen en waar kennelijk geen extra middelen voor nodig waren, terwijl er nota bene een externe bij ingehuurd was. Een gevalletje ‘meten met twee maten’.

Wie bepaalt?

Dat geeft te denken wie nu eigenlijk wat bepaalt binnen de gemeente. Is de raad het hoogste politieke orgaan en voert het college uit? Of is de zogeheten vierde macht eigenlijk bepalend? Worden wethouders overruled door een ambtenaar en heeft de raad het nakijken?

Toeval of niet, laat nu net op de dag van dit raadsdebat in een lokale krant van een nabijgelegen gemeente daar een artikel over gepubliceerd zijn: Machtige ambtenaren bepalen koers stadhuis.

De auteur is raadslid voor Leefbaar Lelystad.