Wat vreemd, dacht ik, ik mis een raadslid. Onze raadsledenapp was volgestroomd met gelukkige nieuwjaarswensen, maar zij stond er niet tussen. Dus scrolde ik eens door de leden – en inderdaad, ze ontbrak.
Ik maakte er melding van in de app, en de griffie herstelde de omissie onmiddellijk. Opgelost. Tot een collega-applid ‘grappte’ dat het ontbrekende raadslid ‘misschien niet wilde’. Voor haar zou zo’n gelukwens bij de start van het jaar weleens pijnlijk kunnen zijn, bedacht ik me; inderdaad geen fijn binnenkomen, nu ik het zo bekeek.
THANKS
Maar op mijn gesprek hierover met de opmerkzame collega werd bruut ingebroken door een derde raadslid. De inbreker sneerde dat dit een serieuze app was, en dat privégesprekken privé gevoerd moesten worden. Met een niet mis te verstaan ‘THANKS’ als afsluiter.
In eerste instantie irriteerde hij me gewoon. ‘Daar heb je hem weer,’ is namelijk mijn primaire reactie als hij zijn mond opentrekt. Hij ligt me niet en dan ontstaat de neiging alles aan zo iemand vervelend te vinden. Ik besloot er niet inhoudelijk op in te gaan, maar wenste hem óók een gelukkig nieuwjaar. Wat indirect toch inhoudelijk erop ingaan betekende natuurlijk, maar ach, ik gunde hem het laatste woord niet.
Het incident bleef daarna door mijn hoofd spoken. Waarom, bedacht ik me, zou je in een dergelijke app niet ook wat informelere gesprekken mogen voeren. Waarom niet een vraag stellen, of een artikel plaatsen dat je interessant vindt, waar je dan over praat met raadsleden die deze belangstelling delen. Of waarom ook niet een grapje erover maken.
Informele gesprekken
Juist nu is het belangrijk een plek te hebben waar je elkaar op een andere manier dan in de vergadering ontmoet, omdat door het digitale vergaderen de informele gesprekken vrijwel compleet zijn weggevallen. En dat merk je. Het vergaderen verhardt, doordat het vriendschappelijke en collegiale cement verdwijnt. Het is alleen nog maar compromisloos stenen stapelen. En al gemakkelijk heb je er een gegooid.
In een ouderwetse raad als de onze, waar de tegenstelling van oppositie versus coalitie een grote rol speelt, merk je dat die neiging om virtuele stenen te werpen groot is. Het was al geen team dat verschillende meningen ziet als een prettige slijpsteen om tot een goed besluit te komen. De praktijk is die van een verzameling partijen met voorgekookte oordelen als vesting waarin je je moet verschansen.
Absolute desinteresse
Na de aanvaring had ik de neiging om uit de groepsapp te stappen. Met de meeste mensen die erin zitten, voelde ik al geen enkele binding meer. Niet per se antipathie, maar meer onverschilligheid. Hun bestaan liet me koud, de smaak van hun sukade zou me worst wezen – absolute desinteresse kortom voor wat hen bezighoudt en hoe ze denken.
Toch, of misschien juist daarom, dwong ik mezelf nu en dan iets te plaatsen. Ik vond dat ik een verkeerde kant af zou glijden als ik de mensen in deze raad niet meer opzocht. Bij deze dan ook mijn smeekbede: voer méér informele gesprekken in zakelijke apps. PLEASE.
Hanneke Koene is fractievoorzitter van GroenLinks in Eijsden-Magraten.
Geef een antwoord