Amsterdam heeft te strikt geredeneerd dat een urgentieverklaring voor een grotere woning alleen nodig is ‘als men geen woning heeft of de woning niet als zodanig is te gebruiken’. Dat heeft de Raad van State deze week bepaald.
De zaak draaide om een vrouw met een licht verstandelijke beperking. Zij woont met haar partner en twee kinderen in een tweekamerwoning in de hoofdstad met een oppervlakte van 48 vierkante meter. Het hele gezin slaapt op dezelfde kamer.
Forse gezondheidsproblemen
De huisarts schreef in een brief ‘dat de oudste dochter en de moeder forse gezondheidsproblemen hebben, geregeld huid- en luchtweginfecties, dat moeder veel stress ervaart als gevolg van de medische problemen en de te krappe woning en dat de toestand medisch zeer onwenselijk is’.
GGD: woning niet het probleem
De GGD-arts zag echter ‘geen aanwijzingen dat de huisvesting een rol speelt bij de problemen en dat het probleem lijkt samen te hangen met de verstandelijke beperking van de moeder omdat zij chaotisch wordt naarmate ze meer stress ervaart’.
Nadere motivering
De gemeente wilde geen urgentieverklaring afgeven voor een grotere woning, zich baserend op de GGD-adviezen. De hoogste bestuursrechter oordeelt echter dat deze ‘niet op inzichtelijke wijze zijn opgesteld en dat het college deze daarom niet zonder nadere motivering aan het besluit ten grondslag heeft mogen leggen’.
De gemeente betoogde dat er pas sprake is van een urgent huisvestingsprobleem als men geen woning heeft of de woning niet als woning is te gebruiken. ‘In de Beleidsregels is een urgent huisvestingsprobleem echter ruimer uitgelegd,’ merkt de Raad fijntjes op.
Huiswerk over
‘Zonder de gehele bijzondere situatie in samenhang te bekijken, kan niet worden geoordeeld dat in dit geval geen sprake is van een urgent huisvestingsprobleem,’ aldus de Raad, die Amsterdam de opdracht geeft haar huiswerk over te doen.
