Gemeenten mogen niet zonder waarschuwing vooraf fietsen verwijderen die volgens hen fout geparkeerd staan.
Alleen als een tweewieler zo is neergezet dat deze aantoonbaar gevaar oplevert, mag de gemeente zonder waarschuwing het slot losknippen. Dat blijkt uit een uitspraak die de bestuursrechter van de rechtbank in Utrecht deze maand heeft gedaan, schrijft de Volkskrant.
Een fietster wier rijwiel was losgeknipt op het Centraal Station in Utrecht stapte naar de rechter, won de zaak en kreeg duizend euro schadevergoeding toegewezen.
Haar fiets stond buiten de rekken, maar er wel net naast. Volgens de rechter was de fiets niet gevaarlijk gestald, zoals de gemeente had betoogd. De gemeente moet bij elk zonder waarschuwing losgeknipt rijwiel vooraf kunnen aantonen dat de fiets gevaar oplevert.
Anders is er volgens de rechter alleen sprake van hinder en is verwijdering niet 'spoedeisend'. In dat geval moet de gemeente een label aan de fiets hangen met een redelijke termijn om de eigenaar de gelegenheid te geven de fiets weg te halen.
De Fietsersbond is blij met de uitspraak. Het verwijderen van fietsen is volgens de bond een van de grootste ergernissen onder fietsers.
“Deze uitspraak vormt een trendbreuk. Gemeenten hebben jarenlang een spelletje gespeeld met de wet met de begrippen gevaarlijk en spoed. Met deze uitspraak kan dat niet langer”, zegt verkeersconsulent Theo Zeegers van de bond in de krant.
6 reacties
Jammer dat de oorzaak wordt vergeten. Bij de stations zijn gewoon veels te weinig plaatsen om de fiets te stallen. Dat is landelijk een groot probleem. Vervolgens kunnen niet alle fietsers de fiets kwijt, waarna de gemeente ingrijpt. Ofwel een taak van prorail en gemeenten om de fietsenstallingen enorm uit te breiden!
De uitspraak is te vinden onder LJN: BR3500, Rechtbank Utrecht , SBR 10/1722
De kern:
“8. De rechtbank overweegt als volgt. Het onderhavige geschil spitst zich toe op de vraag of de fiets van eiseres gevaarlijk gestald stond en daarmee overeenkomstig het onder 5 genoemde beleid van verweerder terecht van een rood label is voorzien en na het verstrijken van een half uur is verwijderd.
De rechtbank beantwoordt deze vraag ontkennend. Uit de reeds genoemde foto van 23 maart 2010, waarop de geparkeerde fiets van eiseres te zien is, kan de rechtbank niet afleiden dat deze fiets gevaarlijk voor een nooduitgang, brandkraan, op een blinde geleide strook of direct aan of op de trambaan of rijweg geparkeerd stond. Daarmee is het de rechtbank niet gebleken dat aan de, in het onder 5 genoemde beleid, voorwaarden is voldaan, waaronder een fiets van een rood label wordt voorzien. Ook het dienstrapport van 23 maart 2010 van de ambtenaren van de gemeente Utrecht, die de fiets van eiseres die dag hebben verwijderd, biedt daarvoor geen aanknopingspunten. Integendeel. Dit rapport biedt juist aanknopingspunten voor het betoog van eiseres dat haar fiets niet gevaarlijk, maar hinderlijk gestald stond, zodat haar fiets van een groen label voorzien had moeten worden. Het dienstrapport meldt namelijk dat de fiets van eiseres is verwijderd met als reden ?code 1: voetpad/doorgang geblokkeerd?. De codes 2 tot en met 6 van dit dienstrapport hebben betrekking op de omstandigheden, waaronder een rood label aan een gevaarlijk gestalde fiets wordt bevestigd.
9. De rechtbank komt op basis van het voorgaande tot het oordeel dat verweerder, gelet op het door hem gevoerde beleid, de fiets van eiseres niet van een rood, maar van een groen label had moeten voorzien. Het bestreden besluit kan dus reeds hierom niet in stand blijven.”
Als er een parkeerverbod staat voor fietsen, zoals in veel winkelgebieden, dan vind ik dat de gemeente het recht heeft deze te verwijderen zonder waarschuwing.
Waarschuwen heeft geen zin, fietsen worden steeds opnieuw geplaatst op plekken waar dat niet is toegestaan.
Dit probleem los je, in ieder geval in een dichtbevolkte omgeving, niet op, zonder dat individuele belangen of algemene belangen worden geschaad. Dit voorbeeld kan worden toegevoegd aan al die andere voorbeelden waaruit bljkt dat we in dit land met te veel mensen op een kluitje wonen terwijl we veel ruimte nodig hebben . Denk aan de 2de woning, 2 auto’s, boot caravan, groen om ons heen, vrij uitzicht, natuurterreinen, een weids polderlandschap om ons hoofd ‘leeg’ te maken, megawinkelcentra, 6 baans wegen) en dan ook nog allemaal gevrijwaard willen worden van beperkingen in onze bewegingsruimte.
Inschikken en niet klagen is het toverwoord.
Juiste uitspraak, gelukkig zie je dat veel gemeenten/Prorail bezig zijn met uitbreiding van de stallingsmogelijkheden.
Waar ik mij meer aan erger zijn de half gesloopte fietsen die maanden en soms zelfs jaren blijven staan. Als gemeente of Prorail deze sneller zouden opruimen onstaat er vanzelf meer stallingsplek. Of mag dit jurisch ook niet?
Er is waarschijnlijk een vergissing gemaakt bij het toepassen van ‘de code’. De fietseigenaar in kwestie heeft dan een meevallertje gehad. Echter, niet onbelicht mag blijven dat de optredende gemeente (Utrecht) lof verdient met het aanpakken van fietsentroep rond het station. Menig voetganger komt bij herhaling door slordig achtergelaten fietsen in vervelende situaties te verkeren. Wat voor een ‘gewone’ voetganger nog hinderlijk genoemd kan worden is voor een ‘kwetsbare’ voetganger – ik kan hiervan als slechtziende meepraten – gevaarlijk. Dat de Fietsersbond zich ongenuanceerd blij toont, vind ik niet gepast.