Gemeenten willen graag meer regie bij hun schuldhulpverlening, maar lopen nog tegen veel obstakels aan.
Gemeenten willen de schuldhulpverlening strakker in handen hebben, blijkt uit een onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut. Vroeg signaleren van financiële problemen is daarvoor en samenwerken met partners is daarvoor nodig. Maar in de praktijk worstelen gemeenten nog met de uitvoering.
In juli 2012 hebben gemeenten met de Wgs (Wet Gemeentelijke schuldhulpverlening) een nieuwe wettelijke taak gekregen om de schuldhulpverlening uit te voeren. Het Verwey-Jonker Instituut wil met het onderzoek een beeld krijgen van hoe gemeenten de wet tot nu toe hebben uitgevoerd. Het blijkt dat gemeenten zich steeds meer richten op de eigen verantwoordelijkheid van cliënten, ook bij de schuldhulpverlening. Wat onder meer betekent dat gemeenten in de praktijk met klantprofielen werken om vast te stellen of schuldenaars “regelbaar” zijn, dus of schuldhulpverlening kan slagen.
Efficiency
Gemeenten laveren tussen efficiency en zorg, vinden de onderzoekers. Zij willen maatwerk voor de cliënt leveren door “dichter op het proces van schuldhulpverlening te zitten”. In ieder geval bij de screening en doorverwijzing. “Of dat ook effectiever is, zal de toekomst moeten uitwijzen”, aldus de onderzoekers.
De trend is dat gemeenten de regie over de uitvoering van schuldhulpverlening steeds strakker in handen willen krijgen. Het lukt gemeenten, met behulp van partners (woningcorporaties zijn hierin belangrijk), om schulden bij burgers vroeg te signaleren. Maar preventie van schulden komt niet goed van de grond, “door gebrek aan menskracht en te weinig praktische ideeën”. Ook de nazorg van mensen die in een schuldhulp-traject hebben gezeten is in gemeenten onderbelicht, zeggen de onderzoekers.
Integrale aanpak
Ook in de schuldhulpverlening is “de integrale aanpak” het toverwoord. Volgens de onderzoekers is goede samenwerking tussen verschillende hulppartners een belangrijke voorwaarde voor individuele schuldhulpverlening. De ervaringen van gemeenten met de samenwerking is ‘gemengd’, aldus de onderzoekers. Positief zijn gemeenten over de samenwerking met vrijwilligersorganisaties op het gebied bemiddeling en nazorg. Sommige gemeenten investeren om die reden ook in vrijwilligersorganisaties.
Tevens zouden de gemeentes en die banken hun ontmoedigingsbeleid moeten staken. Aan alle kanten wordt de mens in nood ontmoedigd om hulp te vragen. De bezuinigingen doen ook geen goed, en werken juist enige vooruitgang tegen. De cliënt hangt daardoor tussen wal en schip. Het blijkt maar al te vaak dat er pas hulp komt als er gevaarlijke toestanden ontstaan…zoals doorgedraaide mensen die zich en/of anderen steeds meer kwaad doen. Na zo’n escalatie kan ineens de hulp wel gegeven worden. Lijkt me zeer gevaarlijk…zo’n ontmoedigende houding die er heerst! Je kunt wel stellen dat de financiële problemen bij de overheid wel alle aandacht krijgt en wel snel opgelost moeten worden, maar financiële problemen bij de burger worden niet zo snel erkend…dus kordate snelle hulp blijft dan uit. Met alle nadelige gevolgen vandien!
Als de uitvoerende bank ook nog eens sneller en effectiever werkt en de betalingen doet vóór de gestelde data…dan zouden er al enorme kosten bespaard kunnen worden. Helaas zijn er van die banken die vinden dat ze maar 1 betalingsdag per maand moeten hebben, waardoor maar al te vaak rekeningen niet op tijd betaald worden…met de nadelige gevolgen en extra kosten die de schuldenaar dan ongewild krijgt. Ook de klachtenafhandeling laat te wensen over…terwijl daar juist door de cliënt de knelpunten worden gegeven…en soms daarbij ook een oplossing wordt gegeven hoe die ongewenste extra kosten voorkomen kunnen worden. Maar dat wordt meestal niet gewaardeerd…integendeel. De uitvluchten zijn dan legio. Die eigenzinnigheid bij uitvoerende instanties zoals de Stadsbank laat nog veel te wensen over en is rap toe aan verbetering…voor de cliënten!!! Helaas heeft de politiek getoond dat ze niet bij machte is problemen op te lossen zonder er problemen voor anderen bij te maken. Dat is het grootste probleem in NL!