De intensivering van het armoede- en schuldbeleid staat hoog op de agenda. Een factsheet geeft het overzicht van de kansen en knelpunten.
Het overzicht komt uit de koker van de dossiergroep Armoede van de G32, in samenwerking met Divosa, de VNG, Platform 31 en kenniscentrum Movisie. Aanleiding is de intensivering van het armoede- en schuldenbeleid de komende jaren.
In 2013 schuift het kabinet 19 miljoen euro; in 2014 is dit al 80 miljoen en vanaf 2015 gaat om 100 miljoen euro, structureel. En het gros van dit budget gaat naar de gemeenten. Dit nog ongeoormerkt, waardoor het niet helder is wat het extra budget wordt in 2014 en 2015. De factsheet noemt vier dillema’s bij de uitvoering van het beleid:
1) Extra armoedemiddelen en monitoring van stapeling beleidsmaatregelen
Nieuwe regels, bezuinigingen en stapelingsrisico’s. Vooral voor mensen die ouder zijn dan 75, chronisch zieken, jongeren in de Wajong en mensen die intramuraal leven komen in de knel door deze combinatie van problemen. Het dilemma?
– “Het gevaar bestaat dat het extra geld dat het kabinet vrijmaakt om armoedebeleid en schuldhulpverlening te intensiveren, wordt gebruikt om stapelingseffecten te verzachten dan wel op te lossen”, staat in het document. “Daarmee worden de extra middelen feitelijk aangewend voor inkomensondersteuning in plaats van participatiebevordering, terwijl gemeenten juist dit laatste aspect met hun beleid willen bereiken.”
Onderzoek eerst de stapelingseffecten, is het dringende advies.
2) Doorkruising decentraal beleid met centrale maatregelen
Maatwerk is het adagium van de lokale overheid. De centralistische neiging van het Rijk kan dit echter doorkruisen. In 2014 krijgen minima 100 euro extra, maar krijgt de gemeente wel te zeggen waaraan dit geld besteed kan worden? Ergo, het dilemma?
– Dit knelpunt is het best te illustreren met een voorbeeld uit de factheet. “Bij de Maatregelen Wwb wordt van gemeenten verwacht dat zij haar capaciteit -bedoeld voor uitstroom-vrijmaken om bijvoorbeeld de tegenprestaties van iedere Wwb’er te registreren, om de rechtmatigheid van de complexe kostendelersnorm bij de instroom te beoordelen, om extra verplichtingen voor taal en scholing te registreren, om gedrag- en kledingvoorschriften door te voeren etc. Door de toename van regels worden gemeenten belemmerd om werk te maken van werk.”
3) Integrale aanpak zowel bij gemeenten als bij ministerie
Ook landelijk moet integraal worden gewerkt, stelt de dossiergroep. Probleem is namelijk dat gemeenten momenteel tegen wettelijke beperkingen lopen. Het dilemma dan, wederom geïllustreerd met een voorbeeld?
– “Doordat jongeren vaak een klein inkomen hebben, ontstaan vrij snel schulden”, ziet de groep. “Een aantal zaken maakt het niet eenvoudiger om jongeren bij hun schulden te helpen of om deze te voorkomen, zoals het strakke incassoregime van DUO en het CJIB en de vier weken zoektijd die aan jongeren vanuit de WWB wordt opgelegd.”
4) Gelijktijdige invoering Maatregelen Wwb en Participatiewet
Ter afsluiting wijst de factsheet op de invoeringsdata voor de Maatregelen Wwb en de Participatiewet. Die vallen niet samen, terwijl ze van alles met elkaar te maken hebben. Het dilemma?
– “Het vasthouden aan het niet gelijktijdig invoeren van beide maatregelen veroorzaakt een onnodig zware belasting op de gemeentelijke werkprocessen en communicatie met en informatieverstrekking aan de burgers. Zowel het gemeentelijk personeel als andere uitvoerders moeten in korte tijd twee maal getraind of geschoold worden op een nieuw wettelijk kader.”
Het advies is de twee gelijktijdig, per 1 januari 2015, in te voeren.
Geef een reactie