Eigenlijk was burgemeester Akkermans niet degene van wie ik had verwacht dat hij zou aftreden als gevolg van een schandaal. Nu spookt bij vlagen de vraag door m’n hoofd: heb ik me in hem vergist?
De eerste keer dat ik Akkermans de hand schudde was bij een nieuwjaarsreceptie, waar het college geflankeerd door hun eega’s het volk verwelkomde. Met de mevrouw voor mij was ik, zoals wel vaker als ik in een rij schuifel, in gesprek geraakt. Misschien dat de burgemeester me daarom zijn hand toestak met de retorisch bedoelde vraag: ‘U bent ook van deze stichting?’
Vergissing
‘Nee,’ zei ik, ‘ik ben burgerraadslid, commissie inwonerszaken.’ Even zag ik iets in zijn ogen flitsen waaruit ik opmaakte dat hij zijn vergissing vervelend vond. Maar ik dacht er verder niet meer over na. Zijn portefeuilles raakten niet aan onze commissie, dus hoe had hij het ook moeten weten?
De tweede ontmoeting was na de raadsvergadering voorafgaand aan die waarin ik als raadslid beëdigd zou worden. Ik was niet aangekondigd en waande me onzichtbaar, niet speciaal op de gelegenheid gekleed.
Dus toen Akkermans op de publieke tribune afkwam om me te begroeten, overviel hij me nogal. De gladde stoelen waren niet heel comfortabel en ik hing een beetje onderuitgezakt om mijn rug te ontlasten. Voor m’n gevoel was ik vijf minuten bezig met overeind komen. Hij wachtte geduldig totdat ik zover was om zijn uitgestoken hand te pakken.
Wegen kruisten voortdurend
Ik mocht hem meteen – en dat is in de zeven jaar dat ik met hem te maken had niet veranderd.
Als eenmansfractie sta je overal met je snufferd bovenop. Ik zat vanaf het begin in alle raadscommissies, het presidium én de financiële commissie. Ik moest wel, want had die eerste jaren nauwelijks een steunfractie. Ging ook overal mee naartoe. Onze wegen kruisten zich voortdurend.
Ik vond het op een ondefinieerbare manier geruststellend als hij er was. Er waren bijeenkomsten waarop ik het gevoel kreeg dat iedereen aan zijn eigen gelijk vasthing en we geen stap verder kwamen. Op die momenten wist hij de zaak vlot te trekken, hij gaf een weg aan die gretig ingeslagen werd, omdat het een nieuwe was. Op zulke momenten was ik trots op hem en bewonderde zijn verstand en vermogen om op het juiste moment de leiding te nemen.
Akkermans’ woordenstroom
Helaas gebeurde het dan geregeld dat hij eindeloos aan het woord bleef, wat zijn ingrijpen weer ontkrachtte. Tegen die eigenschap bleek geen kruid gewassen. Hij praatte veel en op een manier waarbij ik dacht: lieverd, weet je nog waar deze zin begon en heb je énig idee waar ‘ie heen gaat? Toch wist hij zijn toespraken op miraculeuze wijze rond te breien.
Akkermans’ woordenstroom was gevreesd, vanwege de omvang maar ook door de moeite die het kostte om hem daarbij te onderbreken. In de rede vallen is echter een makke van me, dit deed ik dus ook bij hem. We waren aan elkaar gewaagd en ik heb bijzonder goede herinneringen aan de urenlange gesprekken die we in de loop der jaren voerden.
Karaktertrekken
Ik heb daarbij van alles gedacht en ontdekt, ook karaktertrekken die me doen vermoeden wat hem uiteindelijk de das omdeed. Maar wat er bij mij niet in wil, is dat hij niet zou deugen.
Hanneke Koene is fractievoorzitter van GroenLinks in Eijsden-Margraten.
Drieluik Limburgse affaire
Het voltallige provinciebestuur van Limburg stapte in april op vanwege een corruptieaffaire. Uit publicaties in NRC Handelsblad bleek dat de prominente CDA’er Herman Vrehen als gedeputeerde bedrijven had bevoordeeld met subsidiegeld via een goededoelenstichting. Deze stichting Instandhouding Kleine Landschapselementen in Limburg (IKL) bestaat sinds 1981 en ontvangt geld van onder andere de provincie en gemeenten. De affaire leidde tot een grootscheeps onderzoek naar de bestuurscultuur in de regio, waarbij ook de 32 gemeenten in beeld zijn. Burgemeester Akkermans van Eijsden-Margraten ruimde het veld om zijn betrokkenheid als voorzitter van de landschapsstichting. GroenLinks-raadslid Hanneke Koene blogt regelmatig voor Gemeente.nu en volgde het drama van dichtbij. Zij doet in drie delen verslag, waarvan dit het eerste deel is. Lees het vervolg in deel twee en deel drie.
Het drieluik doet vermoeden dat Eijsden-Margraten (en Limburg) het Palermo van het zuiden is. Vooropgesteld moet worden dat, als bestuurders zich misdragen, dit uitgezocht en indien nodig bestraft moet worden. Maar om de hele regerende macht van CDA en EML, burgemeester en gouverneur over één kam te scheren en voor corrupt uit te maken, gaat toch een brug te ver. Gedegen onderzoeken gebaseerd op feiten zijn op zijn plaats, niet het geschreeuw en ongefundeerde uitspraken.
De bevolking heeft massaal gestemd op de regerende partijen, de oppositie gooit steeds met modder en ongefundeerde verwijten om het bestuur te ondermijnen. Dit is schadelijk voor onze gemeente.