Het is een weldaad is om te leven in een land waar de overheid zelf constateert dat er iets niet klopt.
Er lag een zo’n ernstige blauwe envelop van de Belastingdienst op mijn deurmat. Enigszins verontrust scheurde ik deze envelop open. Wat zou het nu weer kunnen zijn? Bij mijn beste weten had ik al mijn aangiften netjes ingediend en liep ik bij met al mijn betalingen. Was het soms zo dat de Belastingdienst vragen had bij sommige van mijn aftrekposten? Had deze dienst mij betrapt op zelfs voor mij onbekende inkomsten? Hoe dan ook, het zou er wel op uitdraaien dat ik nog wat moest betalen.
Het tegendeel bleek het geval. In de gebruikelijke formele taal van deze dienst werd gemeld: “In 2013 had u gelijktijdig meer werkgevers en uw inkomsten hieruit waren in totaal hoger dan het maximumbijdrageloon Zvw. Daardoor is bij u te veel inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet ingehouden.” Kort en goed, de Belastingdienst kondigde aan binnenkort maar liefst twee tientjes op mijn bankrekening te willen storten.
Gezien mijn sombere voorgevoelens bij het aantreffen van de envelop, was dit een prettige meevaller. Opeens moest ik er aan denken dat ik eerder die week een Oost-Europees gezelschap had toegesproken, die op ‘studytour’ was in Nederland. In dit gezelschap bevonden zich twee bescheiden, schuchtere dames van de ‘anti-corruption unit’ uit dit land. Het viel mij op dat de beide dames, in een gezelschap van vertegenwoordigers van ministeries en gemeenten, toch het liefst dicht bij elkaar bleven. Ik dacht aan de berichten over ICT-debacles binnen de Nederlandse overheid. Juist deze week had de Belastingdienst er wat dit betreft weer flink van langs gekregen.
Ik realiseerde mij dat het toch een weldaad is om te leven in een land waar de overheid zelf constateert dat er iets niet klopt en mij vervolgens zomaar, ongevraagd en onverwacht, geld teruggeeft. Het kan allemaal wel erger.
Geef een antwoord