Bij digitaal vergaderen word je niet geleid door de voorzitter maar door de mensen van ICT. Ze snoeren je de mond door je microfoon uit te zetten, en manen dat je opgestoken hand omlaag moet als je wilt interrumperen.
Als ik de vergadering verlaat – zoals afgesproken in verband met integriteit rondom een bepaald voorstel – word ik behandeld alsof ik vreselijk domme dingen doe.
‘Moet ik nou de camera uitzetten of zo?’ appte een raadslid dat nota bene familie is van de initiatiefnemer van het voorliggend bestemmingsplan.
‘Waarom zou je je camera uitzetten?’ vroeg ICT.
Hallo, er is zojuist nog iets door de voorzitter gezegd over twee raadsleden die niet deelnemen aan dit agendapunt. Letten jullie wel een beetje op de inhoud van deze vergadering, terwijl je aan de knoppen zit?
Help
Zelf had ik de vergadering een agendapunt eerder om dezelfde reden verlaten. Daarbij was ik álle contact kwijt. Hoorde niks meer, zag niks meer en kon daardoor ook niet weten of ik alweer mee mocht doen. Ik vogelde een en ander uit – en moest er maar weer in zien te komen: vergadercode, wachtwoord?
‘Help,’ appte ik.
Het moet gezegd, hulp kwam direct.
Uit beeld
Andere raadsleden hebben de vergadering niet verlaten, deden hun camera niet uit, en zwegen maar wat om zich heen. Bij de besluitvorming heb ik het ook maar zo gedaan, want dat stemmen ging zo snel dat ik vreesde stemmingen te missen.
Want eenmaal uit de digitale vergaderzaal, was ik ook echt volledig uit beeld. Mijn hoofd zag je wellicht nog ergens, maar het was onmogelijk een interruptie te plegen.
Handje omhoog
Gek werd ik ervan. Ik maakte gebaren en geluiden, hield mijn knalrode papier met GROENLINKS WIL IETS ZEGGEN in spiegelbeeld voor de camera. Ik wapperde ermee, zwaaide met mijn armen – sloeg ten slotte mijn hoofd maar tegen de muur, en at m’n hoed op.
‘Als je handje steeds omhoog staat,’ appte ICT een agendapunt later, ‘dan weten we niet wat je bedoelt.’
Digitale paniek
Mijn humeur zakte nog verder weg toen de oppermachtige lokale partij uitlegde waarom sommige raadsleden tégen de motie waren die vroeg om druk te zetten op het Rijk om 500 kinderen uit erbarmelijke omstandigheden vanuit vluchtelingenkampen naar Nederland te halen.
Ik vroeg om een hoofdelijke stemming. Weer digitale paniek natuurlijk, maar het lukte. Elk raadslid van de lokale partij stemde vóór de motie. Die is dus unaniem aangenomen!
Oef.
Tsja, goede afspraken maken, etiquette en digitale vaardigheden zijn nog geen gemeengoed.