‘Tja, het is mooi zo’n G1000. Maar ik neem aan dat de deelnemers dan ook met allerlei thema’s aan komen zetten. Wij als raad hebben natuurlijk ook onze eigen agenda. Wat als dat niet met elkaar overeenkomt?’
Dit waren de letterlijke woorden van een raadslid. We hadden de raad in een inspraaksessie op de hoogte gesteld van het feit dat wij als inwoners een G1000 gingen organiseren. Tegelijkertijd nodigden we hen van harte uit om zelf ook deel te nemen, juist om de verbinding tussen politiek en samenleving te verstevigen.
Volksvertegenwoordiger
De opmerking van dit raadslid verbaasde me nogal. Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je in je werk voor de raad voortdurend bezig bent met het doornemen van dossiers en al je aandacht nodig hebt om goede informatie te verzamelen. Je wilt een afgewogen keuze maken. Dat doe je natuurlijk wél als volksvertegenwoordiger. Het hele idee van democratie is volgens mij dat we de mensen kiezen van wie wij denken dat ze het beste onze belangen kunnen vertegenwoordigen. Als datgene wat je als burger belangrijk vindt niet behandeld wordt, omdat het niet past in de agenda van politici, dan lijkt me er iets niet goed te gaan in het concept van vertegenwoordigen. Wie vertegenwoordig je dan nog?
De kloof, daar is hij dan
We hebben het al zo lang over de kloof, het enorme gebrek aan vertrouwen van bewoners in de politiek. En toch lijkt er weinig tot niets in te veranderen. De barometers blijven op dit gebied onveranderlijk laag staan. Met enige regelmaat hoor ik raadsleden en wethouders opmerkingen maken die er op duiden dat burgers ‘ook altijd wat te klagen hebben’ en ‘niet snel tevreden zijn’. Ik kan me wel voorstellen dat je zo’n houding ontwikkelt als je met grote regelmaat net die inwoners meemaakt die zich op zo’n manier opstellen. Dan denk je al snel dat alle burgers zo zijn. Dan heb je niet snel het gevoel dat co-creatie een goede werkwijze is. Maar de enorme adder die hier onder het gras schuilt is dat je de neiging hebt om iedereen zo te benaderen. De afstand zal niet kleiner en het vertrouwen zal niet groter worden.
Wie bepaalt dus de agenda?
Het lijkt hoog tijd te worden dat politici accepteren dat de tijd van ‘regeren’ en ‘besturen’ achter ons ligt. Een gemeentebestuur dat niet bezig is met de wensen, eisen en gevoeligheden in de samenleving bevindt zich al snel op een eiland. Dat wordt vaak bevestigd door jargon. Recent kwam ik een, weliswaar interne, tekst tegen met daarin termen als ‘uitvoeringshandelingen’ en ‘recursief’. Als jij, beste lezer, weet wat deze woorden betekenen, laat het me weten. Zelfs via Wikipedia kwam ik niet veel verder. Als wij met z’n allen een samenwerkende samenleving willen, waarbij overheden veel meer een faciliterende en regisserende rol hebben, dan lijkt het handig om dit soort terminologie simpelweg te verbieden. De agenda dient samen bepaald te worden. In heldere taal.
Tot slot, de G1000
Het enthousiasme over het G1000-initiatief was duidelijk aanwezig binnen de raad. Met grote meerderheid werd ook positief besloten over een substantiële subsidie om dit burgerinitiatief te ondersteunen. Daar waren wij als organisatoren erg blij mee. Toch jammer dat slechts een paar raadsleden en een enkele wethouder de moeite hadden genomen om deel te nemen. Blijkbaar was de stap om gewoon te komen en te luisteren naar datgene wat er leeft onder de lokale bevolking nog iets te groot. Bij deze mijn oproep aan raadsleden en bestuurders: ga op een bankje in het park of een winkelstraat zitten. Wandel door het centrum, praat en luister vooral naar burgers. Ik zou bijna zeggen: doe eens alsof het altijd verkiezingstijd is!
Geef een antwoord