‘Het is alsof je midden in een voorgelezen boek valt en de hele groep de eerste hoofdstukken heeft gehoord, maar jij niet,’ zegt mijn zoon. ‘Bovendien worden er woorden gebruikt die mij niks zeggen, maar jullie blijkbaar wel.’ We bespreken de raadsvergadering die hij, op mijn verzoek, via Youtube heeft gevolgd.
De raadsleden zijn naar het gemeentehuis gekomen om allemaal in aparte kamertjes aangelijnd te worden. Mijn kamertje ligt op de begane grond en is aan één kant alleen maar raam. Ik besluit om niet met mijn rug naar de straat te gaan zitten. Op mijn gemak installeer ik mijn Ipad. Ik betreur dat ik mijn extra stekkerdoos in mijn fietstas liet zitten, want het stopcontact is onbereikbaar vanaf de tafel. Ik zoek daarom ook niet naar mijn laadsnoer.
In afwachting van de start van de vergadering kijk ik naar de mensen op het plein voor het gemeentehuis, die met boodschappenkarretjes van en naar hun auto’s lopen. De avondzon verlicht het allemaal zomers. Ik controleer of alles wat ik straks nodig heb klaarstaat achter het vergaderprogramma.
Geoefend
Ik heb geoefend met schermdelen met een fractiegenoot. Het is de bedoeling dat als ik straks een tekst voorlees, dat die dan ook op het scherm meegelezen kan worden. Bovendien heb ik op het laatste moment nog een fotoreportage geknutseld om een motie die ik straks indien te begeleiden. Ik repeteerde met mijn collega van de VVD en weet daardoor dat de foto’s wat vertraagd in beeld verschijnen. Ik zal er uit de losse pols bij moeten praten, op de gok dat het past.
Aan de stroom
De motie zelf wil ik ook laten zien. En dat allemaal in de eerste openbare raadsvergadering. Als ik val, dan val ik hard. Dus vroeg ik mijn zoon om mee te kijken. Na een poos app ik hem en jawel, hij kijkt nog. Juist voordat ik met mijn technisch hoogstandje moet beginnen raakt mijn batterij alarmerend leeg. Ik stuur een noodbericht naar de ondersteuning: ‘Kom me even aan de stroom hangen.’
Terwijl ik in beeld doe alsof er niks aan de hand is, adem in, adem uit, rent de ict-man het gemeentehuis door op zoek naar een laadsnoer. Dat van mijzelf heeft besloten om pas als ik weer thuis ben uit mijn tas te komen. Intussen wordt het buiten langzaam donkerder en zit ik in een felverlichte etalage. Daar had ik niet op gerekend voor ik aan de vergadering begon. Ik besluit er niet op te letten en de vergadering verloopt verder perfect, dus ach.
Saai
Thuisgekomen vind ik een trotse, maar wel vermoeide zoon, hij vond de vergadering verder verschrikkelijk saai en lastig te volgen voor niet-ingewijden. Dat is een uitdaging. Die techniek moeten we toch kunnen gebruiken om de mensen die kijken extra informatie te geven. Ik heb wel een idee.
Hanneke Koene is fractievoorzitter van GroenLinks in Eijsden-Margraten.
Geef een antwoord