Gemeenten, woningcorporaties, zorginstellingen en hulpverleners zijn volop met elkaar in gesprek over de toenemende problematiek in achterstandswijken. Vrijwel dagelijks komt de term ‘verward persoon’ in het nieuws.
Op dezelfde pagina van de krant lees ik deze twee berichten: de economie lijkt voorlopig in een stijgende lijn te zitten; tegelijkertijd is er een groeiende groep die daar niet van profiteert of er zelfs op achteruit gaat.
Goedkoop is duurkoop
Kortom, de groep mensen die steun nodig heeft om zich staande te houden in deze samenleving, groeit gestaag. Tegelijkertijd lopen de kosten voor de zorg, met name de jeugdhulpverlening, steeds hoger op. Met grote regelmaat melden gemeenten dat er voor goedkopere oplossingen wordt gekozen. Het zal nog moeten blijken of in dit geval ook geldt: ‘goedkoop is duurkoop’.
Zorgwekkend lijkt mij deze ontwikkeling in ieder geval wel. Elke samenleving is gebaat bij een stabiele middengroep. Als de groep die weinig tot geen uitzicht heeft groeit, neemt de kans op onrust ook toe. Wat is de rol van de gemeenten in dit proces?
Zijn wijkteams genoeg?
Zijn gemeenten voldoende toegerust om met passende maatregelen te komen? We hebben natuurlijk de wijkteams die zo veel mogelijk de vinger aan de pols houden. In diverse samenstellingen en met uiteenlopende opdrachten zijn zij de antennes in de samenleving. Maar is dit genoeg?
Ik ben benieuwd of er gemeenten zijn die hier een oplossing voor hebben. Met wijkteams of sociale kernteams die uitstekend in staat zijn deze ontwikkeling van een passend antwoord te voorzien. Of mogelijk door andere concepten in de praktijk te brengen die in het sociale domein als versterking functioneren.
Wat zie jij?
Of mogelijk werk je bij een gemeente, deel jij de zorg in deze ontwikkeling en zie je dat er vanuit de gemeente niet voldoende gerichte actie wordt ondernomen. In alle gevallen wil ik je graag uitnodigen om te reageren. Van het delen van kennis en ervaring kunnen we uiteindelijk allemaal beter worden.
Geef een antwoord