Om een organisatie zo goed mogelijk te laten functioneren, moet juist het individu en zijn unieke kwaliteiten centraal worden gesteld.
– COLUMN – Hans Doorenspleet
Wat maak ik me toch altijd boos als er mensen gelabeld worden. In de krant, in de politiek, op tv. Zo vaak worden mensen gekenmerkt als onderdeel van een groep. Als dat iets is van je eigen keuze (zelf ben ik bijvoorbeeld supporter van AZ), dan is daar nog enige basis voor, omdat iemand bewust zelf heeft gekozen.
Zelfs dan heb je nog niet gekozen voor het eventuele wangedrag van anderen die tot die groep behoren. Laat staan dat je er voor verantwoordelijk bent of dat het iets over jouw gedrag zegt. Maar
toch kan zijn dat het enkele feit dat je een bepaald label hebt gekregen jouw mogelijkheden op de arbeidsmarkt, op carrière binnen jouw organisatie, ernstig belemmerd worden.
Discriminatie
De groep zegt helemaal niets over jou. Maar toch doen we alsof dat wel zo is. Je zou het discriminatie kunnen noemen, ik noem het liever kansen missen. De kans missen om je unieke kwaliteiten te ontdekken, te verkennen en te gebruiken.
Heeft dit te maken met Het Nieuwe Werken, waarover ik vaker publiceer? Kan ik er wat mee, kan ik uit dit gedrag een les trekken? Jawel, maar niet op wereldniveau. Discriminatie kan ik niet uitbannen. Maar klein en dichtbij. Op het niveau dat ik aankan, dat ik kan overzien. Waar ik invloed op heb. Waar jij invloed op hebt. Daar wel.
Zie een mens als een mens. Een individu. Met zijn kracht en zijn beperkingen. Zie een mens wel degelijk als een lid van een groep, maar niet door herkomst, maar in de sociale (werk)context. Een individu dat de moeite waard is. Die aandacht verdient. Die een bijdrage kan leveren. Die unieke kwaliteiten heeft, waar je gebruik van kunt maken. Waar je gebruik van moet maken. Die kan leren, ontwikkelen, anderen kan helpen leren en ontwikkelen.
Individu
De mens als individu, de mens als lid van de groep waar hij deel van uitmaakt, centraal stellen. In die mens geloven. Dat individu vertrouwen geven. Afscheid nemen van het individu als hij niet in de groep past. Als hij het vertrouwen beschaamt. Eerlijk, helder. Oprecht. Ondersteuning bieden bij het zo goed mogelijk uitvoeren van zijn werk. Dienend leiderschap dus.
Is het hoofddoekje belangrijk? Is de leeftijd belangrijk? Is een handicap belangrijk? Gaat het om ras, geloof, herkomst? Over piercings, tattoos? Ieder individu heeft specifieke kwaliteiten. Ga die ontdekken in plaats van het gemakzuchtig indelen naar een groep waarin je denkt dat die persoon past (of, nog enger: hoort). Want dat laatste, dat doen we zo graag. In een hokje stoppen. Labellen. Lekker makkelijk, overzichtelijk. Gun jezelf eens de ontdekkingsreis naar de unieke kwaliteiten van de ander. Daar kun je niet alleen veel van leren, daar kun je je organisatie ook verder mee helpen.
Mensgericht
De mens centraal stellen teneinde de organisatie zo goed mogelijk te laten functioneren. Zodat mensen hun passie weer kwijt kunnen in hun werk. Hun medemens met respect kunnen behandelen. Is dit ook Het Nieuwe Werken? Voor velen waarschijnlijk niet. Voor mij is dit de kern van hoe we het werken op een nieuwe manier moeten aanpakken.. Ik noem het Mensgericht Organiseren.
Eerdere columns van Hans Doorenspleet:
