Volgens de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO) kunnen gemeenten het jeugdbeleid beter uitvoeren dan momenteel wordt gedaan door verschillende.
Het belangrijkste punt van kritiek: het huidige jeugd- en gezinsbeleid is te veel bezig met de angst voor incidenten. Problemen worden vaak te zwaar ingeschat, concludeert de raad in het rapport Ontzorgen en Normaliseren. Juist de eerstelijnshulpverlening zou veel problemen kunnen voorkomen.
Vertrouwde omgeving
Minder zware kwesties moeten niet meteen als problemen worden gezien die vragen om langdurige zorg door professionals. Daarom laat de hulp dan ook lang op zich wachten. Gezinscoaches in de eerste lijn moeten uitkomst bieden. De hulp doet zich dan ook voor in de vertrouwde sociale omgeving.
In een reactie laat Staatssecretaris Marlies Veldhuijzen van Zanten van Volksgezondheid weten enthousiast te zijn over het rapport. “Zo min mogelijk vanachter een bureau en zoveel mogelijk in het gezin, zodat er vertrouwen en een ‘klik’ kan ontstaan”, stelt Veldhuijzen van Zanten. “Betrokken professionals die dichtbij gezinnen staan, weten wat er speelt binnen een gezin en ik wil dat zij de ruimte krijgen om daarnaar te handelen.”
3 reacties
vergeten wordt dat juist de overheid de bron is geweest van de angstcultuur bij de jeugdzorg. Was het niet de overheid die krampachtig reageerde op incidenten als ‘Roermond’, ‘meisje Nulde’, meisje Savannah’??, in plaats te erkennen dat de sector moet werken met (gezins-)situaties die elk jaar door maatschappelijke ontwikkelingen ingewikkelder zijn geworden. Deze erkenning moet ook leiden tot facilitering (tijd en geld).
“Zo min mogelijk achter het bureau…” ook dit is het gevolg van opgelegde regelgeving (lees: registratie) die ingezet is door de overheid. Niet omwille van de kwaliteit, maar puur en alleen om de minister uit de wind te houden.
De RMO mag ook vooral kritisch zijn richting de overheid en niet een verlengstuk zijn van de minister/stas. Het is, ook voor de RMO, o zo makkelijk scoren, “velen gingen u voor!”, om maar steeds te wijzen naar de sector.
allemaal nog steeds bange schijterds.!!durven niets,willen niets en kunnen niets.stelletje lafbekken.!!
In het werkveld waar ik werkzaam ben “maatschappelijk werk” werden we door de overheid gedwongen om alles te melden, Er was sprake van een angstcultuur met het meisje van nulde op de achtergrond. De maatschappelijk werkers zijn opgeleid om advies te geven bij lichte opvoedingsvragen en op alle leefgebieden. Helaas werden we in tijd gekort en moest alles in 1 tot 5 gesprekken gedaan worden. Dit moest dan ook nog van achter het bureau want anders ging er teveel tijd verloren. Hierdoor kreeg je niet voldoende zicht op wat er in de thuissituatie afspeelde. En alles moest naar jeugdzorg door als het meer tijd vergde. Terwijl die wachtlijsten hadden en vaak alles problematiseren en nu moet alles anders. Nou begin eerst maar eens bij de eerste lijn en dat is het Maatschappelijk werk, huisarts, consultatiebureau en de buurt waar het gezin woont. Zorg op maat effici?nte en dicht bij mens zelf.
in alles wordt steeds gekeken naar jeugdzorg er lig nog zoveel ervoor en die instanties slaan ze over.