Het oordeel: ook als voorzieningen al jaren in gebruik zijn, zoals die binnen de Wet maatschappelijke ondersteuning, is het mogelijk hiervoor een eigen bijdrage te vragen.
De zaak kwam aan het rollen door een door de gemeente
Purmerend achteraf opgelegde eigen bijdrage voor Wmo-voorzieningen. Tijdens de
zitting werden vijf soortgelijke zaken behandeld. Conclusie, na hoger beroep:
gemeenten mogen een eigen bijdrage vragen voor hulp vanuit de Wmo.
De uitspraak is teleurstellend voor veel Wmo-gebruikers,
stelt Stichting de Ombudsman. “Het is gemeenten toegestaan om voor
voorzieningen, ook al zijn deze al jaren in gebruik, een eigen bijdrage op te
leggen. Het CAK heeft vervolgens maximaal twee jaar de tijd om de gebruikers
van de voorzieningen een besluit te sturen over de hoogte van de te betalen
eigen bijdrage in hun specifieke situatie”, staat op de website van de
stichting.
Eigen bijdrage
Eind 2011 oordeelde een rechter in Haarlem nog dat de
gemeente Purmerend te laat was met het opleggen van een eigen bijdrage. Dit
omdat het Besluit maatschappelijk ondersteuning zou bepalen dat binnen twee
jaar na het verstrekken van de voorziening een beschikking moet zijn afgegeven
over de hoogte en duur van de eigen bijdrage. Maar de Centrale Raad ziet het
anders.
“De Raad geeft aan dat de
termijn van twee jaar die in het Bmo genoemd staat, begint op het moment dat de
gemeente een eigen bijdrage oplegt aan een persoon die een Wmo-voorziening
toegekend heeft gekregen”, weet de stichting. “De termijn gaat dus lopen zodra
een voorziening eigenbijdrageplichtig wordt, en niet al vanaf het moment van
verstrekking van de voorziening, zoals eerder werd aangenomen.”
7 reacties
Geachte. Wat ik hier konstateer is dat de rechter wordt terug gefloten door de Centrale Raad. Deze Raad participeerd met de overheid en vind het nodig om nog meer geld bij de burgers weg te halen. Het is van de zotte dat wij hier in Nederland, een welvarend land zo omspringt met de burgers. Ik vind dat de Raad eens moet gaan kijken hoe het anders kan ipv gelijk maar weer een eigen bijdrage te vragen. Erstaat zo veel in de opslag dat nog goed bruikbaar is. Knap het op en geef dat weer in bruikleen aan de burger. Waarom moet er steeds weer nieuw materiaal worden aangeschaft om aan de verplichting aan de burgers te voldoen. Als deze burger(s) een opgeknapt exemplaar krijgt toegewezen en deze burger(s) wilt/willen dit niet dan hebben zij het ook niet nodig. Door deze maatregel die jullie nu weer gaan toepassen brengt u vele burgers onnodig in de problemen. Dus weg met die flauwekul en geen bijdragen. Dit is mijn mening en heb gelukkig geen hulpmiddelen nodig. Mvg. G.v.Poppelen
In reactie op de heer van Poppelen, er wordt bij steeds meer gemeenten al gebruik gemaakt van ‘tweedehands’ voorzieningen. Ook wordt steeds vaker gezegd dat er gemeenschappelijk gebruik gemaakt kan worden, bijvoorbeeld van scootmobiels. Hiermee worden kosten gedrukt.
Alleen is de vraag of de eigen bijdrage wel of niet terecht is van een andere orde. De maatschappij is wat mij betreft teveel verwend. Alles wat je nodig hebt aan sociale voorzieningen moet maar uit gemeenschap worden betaald. Of het nu gaat om die rollator of scootmobiel of om een traplift of aanpassing van het huis. Volgens mij is het goed dat de gemeenschap bijspringt en zorgvragers ondersteunt. Maar niet alsof het een standaard recht is. Een eigen bijdrage, of een andere tegenprestatie, mag daar best voor worden gevraagd. Niets voor niets. Een alternatief is overigens om te bekijken of je in je eigen netwerk (buren, familie of vrienden) iets kunt organiseren. Waarom met een scootmobiel boodschappen doen als de buurvrouw iedere dag met haar eigen autootje ook gaat. Samen met de auto kan dan ook prima…
Wat ik wil zeggen, de verzorgingsstaat is te ver doorgevoerd. Iets terugdoen voor de staat als je ergens gebruik van maakt, kan helemaal geen kwaad.
Je hebt krijgt een ernstige invaliderende ziekte. Gemeente verstrekt traplift in bruikleen en komt dan na 2 jaar opeens met rekening van 80 euro die je elke 4 weken moet betalen?
Idioterie? Ja, maar normaal in Nederland. Want in Nederland is ziek zijn een keuze.’ En de zieken zijn al zoveel verwend’. Om je dood te schamen.
De rechter toetst alleen de regelgeving (dus of iets kan). Het vaststellen van regels en waar en hoe je bezuinigd is een politiek besluit.
Wat ik soms in die regels mis is een duidelijk grens aan die wildgroei aan eigen bijdragen en aan de hoogte ervan.
Een eigen bijdrage (ben zelf ook gebruiker) is niet meer dan eerlijk, mits eerlijk opgelegd. Een scootmobiel is alternatief op een fiets, maar koopt die gebruiker, als er geen handicap was, maar meteen een fiets van 2400 euro? (ja zo gek heb ik ze vernomen)
Verder is de opmerking van enige tijd geleden ‘ziekte is ook een keuze’ natuurlijk de meest klinkklare nonsens. Zelf ben ik in 1953 geboren met een hersenbloeding waardoor handicap ontstond. waar ligt dan die keuze? Dat mijn ouders mij toen maar hadden moeten aborteren om nu kosten te besparen?
Hulpmiddelen worden wel vaak gerecycled G. v Poppelen. Een scootmobiel na een stevige onderhoudsbeurt, een nieuwe accu en wellicht nieuw frontje staat in kwaliteit niet onder een nieuw exemplaar. (soms zelfs beter want sommige fabrikanten bouwen steeds gammeler) en er zijn gemeentes die best wat vaker in die richting mogen werken. Er is echter ook een afweging in de kosten, manuren+onderdelen tegen nieuwkoop. Maar zoals bij veel dingen in deze sector maken fabrikanten er ook een potje van in de prijzen.
Voorbeeldje? Oprijplaten (om scoot in de auto te zetten) met invalidensticker (+ sticker niet op hulpmiddel zitten bij gebruik) Euro 750,- bij max. belasting van 350 kg. Exact de zelfde oprijplaten maar dan zonder invalidensticker, zelfde draagvermogen, bestemd voor ‘kleine landbouwvoertuigen’ Euro 120,-
Het zelfde patroon vindt je bij bijna alle hulpmiddelen
Een eigen bijdrage (ben zelf ook gebruiker) is niet meer dan eerlijk, MITS eerlijk opgelegd en daar ontbreekt het nogal eens aan….. dan betaalt de zwakkere voor de sterkere.
De een laat een traan en krijgt ik weet niet wat vergoed en de ander weet de weg niet en krijgt niets.
Ik heb zelf na kinderverlamming een blijvende beperking en heb jarenlang mijn auto en krukken zelf betaald, toen ik er eindelijk achterkwam dat je voor auto vergoeding kon krijgen was de regeling afgeschaft.
Dat ziek zijn ‘een keuze’ is zeggen alleen mensen die zelf nooit ernstig ziek zijn geweest, ipv. daar DANKbaar voor te zijn geven ze de zieke een trap na, hoe a-sociaal kun je zijn………..ik weet zeker dat men niet met mij wil ruilen
c Balhuizen. Inderdaad een groot probleem. WMO en aanverwante zaken zijn er wel maar zijn volkomen ondoorzichtig. Alsof je met een blinddoek om in het oerwoud van regelgeving loop/strompelt. Soms denk ik dat dat bewust zo gedaan wordt om het aantal aanvragers zo laag mogelijk te houden.
Ja er wordt ook veel misbruik gemaakt, een ingegroeide teennagel is soms al genoeg voor een rolstoel of zo. Terwijl zij die het wel echt nodig hebben doorworstelen, soms tegen beter weten in van “verdorie dat moet ik toch ook gewoon kunnen” met als gevolg nog meer ‘schade’ terwijl zo’n ingegroeide teennagel de ambtenaar zielig aankijkt met omfloerste ogen en alles gedaan krijgt.
De ‘echte’ gehandicapte vecht tot zijn laatste snik voor hij/zij toegeeft niet meer zonder te kunnen maar tegen die tijd is het budget op en vist hij/zij achter het net.