Groepen jongeren die wijken plagen met hun intimidatie en criminaliteit zijn vaak onaantastbaar. Onderzoek toont aan waarom de harde kern van overlastgevers steeds triomfantelijker staat tegenover de aanpak van gemeenten en politie.
In de wijken waar het slecht gaat, durven buurtbewoners meestal nog weinig te ondernemen tegen de overlast. De overheid blijkt ook niet in staat de problemen te verminderen. De Landelijke Expertisegroep Veiligheidspercepties en Nicis Institute brachten de problemen in kaart. Conclusie: slechts een harde aanpak is niet voldoende.
Maatwerk, moed en leiderschap. De focus leggen op de grootste criminelen, of meest onaantastbare overlastegevers: een harde kern van circa twintig procent van de jeugdgroepen. Dat alles gecombineerd met “onconventionele repressie met chirurgische precisie is de enige oplossing”, concludeert het rapport ‘De onaantastbaren’ (PDF).
Criminaliteit
Groot probleem is de ontwikkeling van overlast naar criminaliteit. De kinderen die vroeger in groepjes rondhingen en zich bijvoorbeeld schuldig maakten aan vandalisme zijn tieners geworden die crimineel gedrag zijn vertonen. Bij de twintigers die niet uit hun viciueze cirkel zijn ontsnapt is zelfs sprake van georganiseerde misdaad. Daarom is het nodig de aanpak “in een veel hogere versnelling te zetten”, stellen de schrijvers van het rapport, die hiervoor samenwerkten met de Politieacademie.
Obstakels voor deze omvattende aanpak zijn de vrij bekende knelpunten van de nodige, integrale benadering. Alle betrokken partijen moeten zich tegelijkertijd rond het specifieke probleem verzamelen. De focus en de intensiteit schieten nog te kort. Het is nog lastig schakelen voor de professionals. Er wordt vaak niet doorgepakt, door het verleggen van de focus, financiering en personeelswisselingen.
Buurtbewoners en professionals zouden gevangen zijn in “een web van angst”, hoewel ander onderzoek laat zien dat zij ook vaak het idee hebben dat de problemen overdreven worden. Verder kwam deze week een manifest van actieve burgers naar buiten waarin wordt gevraagd om meer regie van burgers in de wijk. Zij vragen om een eigen budget, wat dus niet via de hulpverlening loopt.
Geweld
De veiligheidsbeleving is lastig te kwantificeren. Het aantal overtredingen, en de aard van de overlast, is wel in kaart te bregen. Wat opvalt is de toename van geweldsdelicten. In die gevallen durven buurtbewoners vaak geen aangifte te doen bij de politie. Als er wel een strafrechterlijke grondslag is om de jongeren te vervolgen, is de straf volgens kenners te laag. Daarom is “het strafrecht een weinig effectief instrument om grenzen te stellen aan het gedrag van onaantastbaren.”
Dus wat te doen aan de jeugd die boven de wet staat? Los van het nodige leiderschap, maatwerk en de continuïteit van de aanpak is het volgens de onderzoekers nodig “de onaantastbaarsten der onaantastbaren” van straat te halen. Het rapport trekt de conclusie dat een detentie van maximaal vier jaar, mogelijk in als een maatschappelijk TBS, in te stellen. “Daarmee raken wij de laatste vorm van leiderschap die gewenst is: om de discussie over mogelijk overdreven ogende maatrgelen op de agenda te zetten.”
De Overheid neemt steeds meer bij de mensen weg in het kader van de drogreden “bezuinigen”.
Dat betekent minder bewegingsvrijheid, minder leefruimte en minder speelruimte. Vroeger kon je namelijk nog wel eens met je kinderen weggaan, toen waren de brandstofkosten veel lager en hied iedereen meer geld over in de portemonnee. Dan kon je als tiener wel eens met de trein weggaan naar een andere plaats om daar eens te kijken. Helaas: die “speelruimte” is helemaal wegbezuinigd…dus gaat men nu als tiener de straat op om zich daar te vervelen en/of zich vervelend te gedragen. Vroeger bleef men meer thuis, maar die tijd is geweest bij velen van nu. Als men als Overheid blijft bezuinigen op het normale leven, dan hou je weinig normaals meer over. Dat speelt ook een zeer grote rol. Helaas: daar kijkt de Overheid dan niet naar…en als men het wel doet…dan ontkent en/of bagaliseert men die mening. Dan maar doorgaan met de struisvogelpolitiek? Na ons de zondvloed?
De Overheid neemt steeds meer bij de mensen weg in het kader van de drogreden “bezuinigen”.
Dat betekent minder bewegingsvrijheid, minder leefruimte en minder speelruimte. Vroeger kon je namelijk nog wel eens met je kinderen weggaan, toen waren de brandstofkosten veel lager en hied iedereen meer geld over in de portemonnee. Dan kon je als tiener wel eens met de trein weggaan naar een andere plaats om daar eens te kijken. Helaas: die “speelruimte” is helemaal wegbezuinigd…dus gaat men nu als tiener de straat op om zich daar te vervelen en/of zich vervelend te gedragen. Vroeger bleef men meer thuis, maar die tijd is geweest bij velen van nu. Als men als Overheid blijft bezuinigen op het normale leven, dan hou je weinig normaals meer over. Dat speelt ook een zeer grote rol. Helaas: daar kijkt de Overheid dan niet naar…en als men het wel doet…dan ontkent en/of bagaliseert men die mening. Dan maar doorgaan met de struisvogelpolitiek? Na ons de zondvloed?
Je zou kunnen beginnen met de bijstanduitkeringen in gradaties uit te keren: hoe langer je hebt gewerkt in je leven hoe meer bijstand. Dus bijvoorbeeld 1% van je bijstandsuitkering erbij per gewerkt jaar…bovenop die 110% armoedegrens.
Ook mo?ten die minimumlonen omhoog?die houdt men bewust v??l te laag!
– Dat zou veel eerlijker zijn en eerlijkheid betaalt zich terug -.
Dat zou mensen (dus ook jongeren) die nog nooit gewerkt hebben aansporen om toch maar te gaan werken. Als men eenmaal werkt heeft men meestal geen zin om weer terug te vallen in een uitkeringssituatie. Tevens zou de Overheid zich meer moeten bezighouden met binnenlandse problemen en daar geld en manschappen moeten investeren, i.p.v. hier meer en meer af te breken om het buiten onze grenzen weer op te bouwen voor anderen. Helaas is de overheid bezig zich internationale maten aan te meten, waar men -koste wat het kost- teveel van het ingenomen belasting- en bezuinigingsgeld voor misbruikt. Meteen stoppen daarmee. Zo zou je al een hoop ontstane ellende weer kunnen inperken. Tevens moet die vele jaren geleden door de overheid beloofde werkgelegenheid in dit land nog steeds in grote mate gerealiseerd worden.
Daarmee zeggende:
OOK de overheid heeft een onconventionele aanpak nodig?en wel heel erg snel!
Helaas schijnen politici de wijsheid in pacht te hebben, zo gedraagt men zich en handelt ernaar. U ziet wat die eigen ?wijsheid? (zeg maar gerust eigenwijsheid) heeft opgeleverd, en hoeveel overheidsbeloftes inclusief hun visies daadwerkelijk hebben opgeleverd: meer problemen in huis en op straat.
U krijgt intussen steeds meer met een oneerlijk represaillebeleid te maken dan met een eerlijk beleid.
Waar u steeds meer moet betalen voor uw afnemende zelfredzaamheid.
Geen wonder dat er steeds meer ellende in huis en op de straat waar te nemen is?als je tenminste (??k als politicus) ernaar kijkt.
Er is wat ,et de bijgeleverde codes: die werken niet. Ik probeer nu al 3 dagen een reactie te geven op dit artikel, maar helaas komt dat er niet door omdat de code niet geldig is. Welke bijgeleverde code je ook intypt…de codes blijven ongeldig.
beste mensen,
Ik had gisteren een reactie gestuurd en die zie ik nog niet op de site staan…….
vr gr leida
Heeft er al eens een team uit een TBS instelling mee gekeken in een van de wijken waar het speelt? Die expertise is zeker handig.
Het zal bij de jongeren vooral gaan over leren ?n werken en erkenning voor wie ze zijn als mens. Over invloed van familie en vrienden die positief kan werken. Soms kan dat goed in een TBS kliniek. Het zijn dure interventies in een kliniek vergeleken net hoeveel er al tegelijk binnen de wijk is ge?nvesteerd?
Is er een tussenweg?
Het is natuurlijk ook zo dat er nogal gerouleerd wordt met mensen die ingezet worden in de wijken en dat de samenwerking en afstemming en gelijktijdige aanpak tussen de verschillende diensten en instellingen te wensen overlaat. Dus als je naar maatregelen als een maatschappelijke TBS toegaat , dan ook direct naar maatregelen richting de inzet in de wijken die stevig mag zijn en met goede mensen die er langdurig blijven. Mensen waar je een band mee op kunt bouwen en die de straat en de families kennen.
Dit vraagstuk kun je zeker niet alleen via veiligheid bekijken en je kunt recht niet buiten naar onrecht. Er moet wel een goede aanleiding zijn voor het opleggen van een TBS maatregel ook al is het een maatschappelijke TBS.
In feite
Ik wil dit geen plagen noemen, maar terroriseren. Wellicht helpt inderdaad langdurig uit de maatschappij verwijderen en veel en zwaar werk laten verrichten. De kans is wel aanwezig dat een bepaalde wijk weer door een andere bende wordt “ingenomen”, en dan begint het weer opnieuw.
In elk geval is van de straat halen, voor langere tijd, een beter middel.
Alleen is dat van de straat halen lastig, want daar zijn doorgaans te weinig juridische gronden voor.
Al is daar wat aan te doen, natuurlijk.
En nu?