Democratie is, dacht ik, bedoeld om ervoor te zorgen dat besluiten die iedereen aangaan afgewogen genomen worden. Maar democratie blijkt echter ook een wapen tegen de minderheid. In onze gemeente werden bij de publicatie van schriftelijke openbare vragen opeens de namen weggelakt van de raadsleden die ze indienden.
‘Dat moet van de AVG-adviseur,’ was de verklaring. ‘Ik geef jullie toestemming om mijn naam zichtbaar te laten’ zei ik. Dat hielp niet, ik moest onder het zwart.
Integriteitsscan
Nu diende ik nogal veel vragen in over enkele dossiers.
Eén dat gerelateerd was aan de integriteitsscan die in 2021 in onze gemeente had gelopen en waar tot op heden nog steeds geen opvolging aan is gegeven.
Eén lopend geval dat ik volgde en waar voortdurend nieuwe ontwikkelingen waren.
Een derde waar telkens nieuwe zaken boven kwamen drijven waar ik dan op doorvroeg, of naar stukken vroeg die ik niet kreeg en waar ik dan opnieuw naar vroeg. En een kleine, inderdaad wat te boze, over het bestrijden van rupsen op een plek die daar ecologisch geen noodzaak toe geeft.
Boze vraag
Ze vielen allemaal niet goed bij het college, wat ik alleen bij de laatste vraag over de rupsen snapte, maar een professioneel college moet een boze vraag aankunnen, tenzij er meer aan de hand is. De onwil om antwoord te geven op de vragen over het integriteitsonderzoek was zo groot dat we daarmee stopten.
Wangedrag
Het vragen naar het tweede dossier maakte dat de gemeente ging handhaven en zelfs aangifte deed tegen de initiatiefnemer. ‘Dankjewel raadslid,’ zou je verwachten, ‘dankzij uw oplettendheid hebben wij een overtreder jegens ons gevonden.’ Vergeet het maar. Het raadslid wordt publiekelijk schriftelijk berispt wegens wangedrag.
Boze mail
Het derde dossier is groot, en komt weer uit bij het integriteitsonderzoek. Bovendien behelst het een project dat opnieuw opgepakt gaat worden. Belangrijk zou je denken en in elk geval bij het college beslist onwelgevallig. Zo erg zelfs, dat de interim-burgemeester met het raadslid van het dossier wilde praten en toen dat niet lukte, haar een boze mail stuurde.
Weglakken
Allemaal openbare schriftelijke vragen, die niemand kan volgen omdat ze (tot het moment waarop ik dit schrijf) weggelakt op de site staan, of al maanden niet worden gepubliceerd omdat er onduidelijkheid is over het weglakken. Dat kon pas opgeheven worden, zei de griffie, als de raad unaniem besliste dat dat goed was. Elk raadslid moest dus toestemming geven voor alle anderen, wat op mij overkwam als de wereld op zijn kop.
Onderzoek
Dus ging ik zelf op onderzoek uit en ik sprak, tot aan het Rijk toe, niemand die wat bij ons gebeurde een normale gang van zaken vond. Het meest veelzeggend vond ik het antwoord van een griffier uit een andere gemeente: ‘Als een raadslid naar mij toekwam met de vraag of het weggelakt kan worden, dan zou ik toch echt eens een ernstig gesprek met betreffend raadslid voeren.’
Aantijgingen
Over de aantijgingen in de beantwoording van een van de dossiers voerden we een besloten gesprek met college, directie en griffie waarbij de laatste geen woord sprak. ‘Waarom eigenlijk niet?’ vroeg ik. ‘Omdat het over de mening van 1 fractie ging en wij zijn er voor de hele raad. Pas als de hele raad vindt dat dit een ongepaste opmerking van het college is, dan kunnen wij er iets van zeggen.’
Dictatuur
De meerderheid is al een forse bedreiging voor de minderheid. Maar als je alleen bescherming krijgt als unaniem erkend is dat je slecht behandeld wordt, dan ben je misschien beter af in een dictatuur, daar vind je immers slechts één persoon tegenover je. Een treurige gedachte.
Hanneke Koene is gemeenteraadslid en lijsttrekker van lokale partij ODE in Eijsden-Margraten en blogt geregeld voor deze site.
Geef een reactie