Bij de transities wordt zelfredzaamheid als een speerpunt in het beleid gezien; tegelijkertijd worden burgers in hun recht op zelfbeschikking beperkt. Tijd voor een beetje minder en een beetje meer.
De regering is de grote aanjager van het decentralisatieproces. De inzet op burgerkracht past in haar visie in de tijdgeest en is niet alleen een kwestie van (minder) geld. Er is inmiddels in het land veel aandacht voor het bevorderen van de zelfredzaamheid, iedereen moet naar vermogen meedoen! Dezelfde regering maakt het burgers welhaast onmogelijk te kiezen voor het stoppen met participatie. En in het land blijft het op dit onderdeel verrassend stil.
Zelfredzaamheid
In de slipstream van de rijksoverheid focussen de VNG en gemeenten op het vergroten van de zelfredzaamheid van burgers en op het leveren van een actieve bijdrage aan de samenleving. In deze tijd is zelfredzaamheid gericht op mee-doen naar vermogen. Er is ambtelijk al een groot draagvlak voor. Nu nog de burgers zien mee te krijgen die aan de kant staan. Er zijn genoeg motiverende redenen. Immers, mee-doen gaat vaak gepaard met meer inkomen, welzijn en een betere gezondheid.
De overheden richten de energie op de zelfredzaamheid van de burger in zijn sociale omgeving (familie, wijk) én zijn financiële middelen voordat een beroep op de overheid kan worden gedaan.
We zijn het er inmiddels over eens dat zo’n 80 procent van de burgers zich prima kan redden. De aandacht moet dus gericht op de groep burgers die tijdelijk of permanent om ondersteuning van de overheid vragen. Een groep die vaak wordt aangeduid als de groep kwetsbare burgers. Een deel van deze groep burgers zal echter nooit zelfredzaam kunnen zijn. De opdracht lijkt me hier dan ook vooral om een beetje minder hooggespannen verwachtingen te hebben van de mogelijkheden van deze doelgroep.
Zelfbeschikking
Aan de andere kant is er ook een groep die helemaal niet meer wil meedoen. Een groep waar in de dagelijkse praktijk verdraaid weinig aandacht voor is.
Het is de groep mensen die vindt dat ze een “voltooid leven” hebben. Het zijn de mensen die vinden dat ze een uitzichtloos leven leiden of levensmoe zijn. Het zijn de burgers die vinden dat ze het recht hebben om zelf te beslissen of ze nog verder willen met het leven. Maar die min of meer gedwongen worden door te modderen in een uitzichtloze situatie. Of zich gedwongen voelen tot acties die een grote impact hebben op de omgeving. Het is daarom goed dat de discussie is aangewakkerd door Minister Schippers die eind oktober bekend maakte met een initiatief te komen om de euthanasieregels op te rekken.
En nu maar hopen dat de huisarts in Tuitjenhorn dit initiatief niet in de weg gaat staan. Een beetje meer “zelf” kunnen beslissen voor de burgers lijkt me hier vooral op zijn plaats.
Inderdaad nogal kort door de bocht. Euthanasie als oplossing voor een sociaal maatschappelijk probleem, ik denk niet dat ik mij daar in kan vinden. Jammer, want tot aan dat stukje zat ik eigenlijk alleen maar ja te knikken.
‘Het is daarom goed dat de discussie is aangewakkerd door Minister Schippers die eind oktober bekend maakte met een initiatief te komen om de euthanasieregels op te rekken’ … Nou, nou, Wim! Schrijven we zo onze medemens maar af!?