Welke rol moeten gemeenten spelen in de schuldhulpverlening? Dat is nog niet wettelijk geregeld. Staatssecretaris De Krom verdedigt in de Kamer het nieuwe wetsvoorstel. Een kort verslag.
Ellende voor
het individu, maar ook voor vrienden, familie en werkgevers. PvdA'er
Spekman betoogt dat schulden een groot maatschappelijk probleem zijn. De
eerste verantwoordelijkheid ligt weliswaar bij het individu, stelt
onder anderen Ortega-Martijn (ChristenUnie), maar mensen komen vaak
buiten hun schuld in de problemen, bijvoorbeeld door een echtscheiding.
De Jong (PVV) wil de schuldhulpverlening beperken: maximaal één keer per
persoon en alleen voor mensen die tien jaar onafgebroken in Nederland
hebben gewoond.
Bodem
Het wetsvoorstel legt een bodem door te regelen wat
gemeenten minimaal moeten doen om mensen met schulden te helpen. Maar er
staan helaas geen duidelijke kwaliteitseisen in, stellen Spekman en
Klaver (GroenLinks) vast. Ook Ortega-Martijn vindt het wetsvoorstel niet
ver genoeg gaan: “een doekje voor het bloeden”. Beleidsruimte voor
gemeenten zorgt juist voor oplossingen op maat, verwacht Sterk (CDA).
Azmani (VVD) hecht eveneens aan de gemeentelijke autonomie.
Moratorium
Het gedurende zes maanden bevriezen van alle schulden
kan mensen helpen om zaken weer op de rit te krijgen. Spekman en Sterk
denken dat een moratorium een goed, uiterste middel kan zijn om
schuldenaars te helpen. Ook Ulenbelt (SP) pleit voor een
“afkoelingsperiode”, zodat schuldeisers mensen niet helemaal kaal
plukken. Azmani ziet dat anders: zo'n moratorium maakt te veel inbreuk
op de eigendomsrechten van de schuldeisers, vaak kleine ondernemers.
Schulden voorkomen
Kan de overheid meer doen om te voorkomen dat mensen
hoge schulden krijgen? Koşer Kaya pleit (D66) voor budgetwinkels en een
anoniem meldpunt, zodat mensen sneller hulp krijgen. Door signalen van
bijvoorbeeld woningcorporaties en ziektekostenverzekeraars sneller op te
pikken kan een gemeente eerder ingrijpen, denkt Klaver. Ulenbelt wil
dat de overheid harder optreedt tegen malafide
schuldhulpverleningbureaus en leenreclames. Een landelijk
informatiesysteem schulden (LIS) kan volgens Spekman onbeheersbare
schulden helpen voorkomen.
Vandaag (woensdag 9 maart) gaat het debat verder en zal De Krom de diverse vragen beantwoorden.
Eerder op Gemeente.nu: Serie Gemeentelijke Schuldhulpverlening door Nadja Jungmann
Jammer te moeten concluderen dat Sociale Zaken geen enkele affiniteit toont ten aan zien van deze verantwoordelijkheid.
Alles wordt afgewend op de diverse gemeentes.
Helaas heb ik al moeten constateren dat gemeentes met dit plausibele onderwerp heel slecht overweg kunnen.
Het wordt tijd dat er in Nederland een soort van “jurisprudentie” komt qua schuldhulpverlening.
Het mag- en kan toch niet zijn dat de gemeentes maar doen en laten wat ze willen en deze problematiek niet oplossen.
Een beetje typerend voor de hedendaagse politiek, afschuiven dus.
“wat we niet kennen bestaat ook niet”
Helaas hier blijft het niet bij, als we cijfers moeten/mogen geloven wordt het probleem allen maar groter, en de politiek gaat weer de ogen sluiten.
Tuurlijk, ook de beleidsmedewerkers hebben het te druk om een goed plan te bespreken, het is niet te geloven hoe beleid wordt gevoerd.
Zakken met geld gaan over de balk terwijl er kant en klaar plan ligt.
Het feit dat de ogen worden gesloten bij het Ministerie wekt het vermoeden op dat SZW hier niets mee te maken wil hebben en het probleem blijft afschuiven naar de gemeentes.
Iedereen moet zich houden aan de normen van de NVKK behalve de overheid dus.
Er wordt dus een onderscheid gemaakt tussen burgers in de diverse regio’s, sorry maar dit is dus geen politiek voeren.
Dit is afschuiven van verantwoordelijkheden, de staat heeft de regels voor schuldhulpverlening op gemaakt en zijn derhalve verantwoordelijk.
Niet de gemeentes.
Het wordt tijd dat er in Nederland een eensluidend gesprek op gang komt om dit probleem niet regionaal maar landelijk te regelen.
Op dit moment zijn er mensen met schulden aan het verhuizen naar een andere gemeente om op die manier aan de beurt te komen, we leven in 2011 toch ?
Als we het probleem echt willen aanpakken, door het geven van cursussen e.d, wat niet lukt, moet het landelijk worden aangepast en niet regionaal.
pechgevallen zijn er altijd en het is goed dat er voorzieningen zijn om mensen met domme pech (ziekte, faillissement van bedrijf e.d.) te helpen. Om de zaak structureel aan te pakken zou het goed zijn een verbod te leggen op het verstrekken van leningen aan mensen met een laag inkomen. Op afbetaling kopen betekent altijd dat juist degenen zonder geld meer moeten betalen dan degenen met geld. Vergaande, structurende en hier en daar pijnlijke maatregelen zijn nodig om de spiraal van schulden in de samenleving te voorkomen.