Opinie Werken voor de eeuwigheid

Van het kastje naar de muur en met een kluitje in het riet. Hoe te communiceren over een geluidsscherm?

– COLUMN – Peter Castenmiller

Zo’n vijfentwintig  jaar geleden verhuisde ik naar een fijn huis met een geweldige tuin. Er was wel een nadeel, het was nabij de drukke A13 tussen Den Haag en Rotterdam. In de jaren na de verhuizing nam de verkeersintensiteit toe en steeg het geluidsniveau navenant. Geregeld informeerden ik of de buren bij de gemeente of daar eens niet iets aan gedaan kon worden. De gemeente was dat niet van plan. Wij waren er immers uit vrije wil gaan wonen. Vijftien jaar geleden gloorde er hoop. Een kilometer achter ons zou een Vinex-wijk uit de grond worden gestampt en om de tere oortjes van de nieuwe bewoners te sparen was alsnog een geluidsscherm onvermijdelijk. Vreugde alom.

En inderdaad, langzaam maar zeker naderde het scherm het viaduct over de weg waar ik woonde. Tot onze verbazing werd het geluidsscherm opgeleverd met een gapend gat juist ter hoogte van dit viaduct. Verbijsterd informeerde ik bij alle betrokken overheden, om uiteindelijk van Rijkswaterstaat een op zichzelf begrijpelijk antwoord te krijgen (zie de brief van 4 januari 1999 onderaan deze column). Het viaduct ter plaatse zou het binnen vijftien jaar begeven. Rijkswaterstaat wilde daarom eerst een renovatie uitvoeren en vervolgens zouden alle gaten worden gedicht.

Dat klonk logisch, ware het niet dat twee jaar later noch een renovatie was opgestart noch de gaten in de geluidscherm waren gedicht. Wederom was de uitleg van, nu de betrokken gemeente, onthutsend. “Jazeker, het was jammer dat Rijkswaterstaat bij nader inzien geen werk meer wilde maken van dat gat in de geluidswal, maar ja, in de nieuwbouwwijk werden toch wel de nagestreefde geluidsnormen behaald, dus verdere actie was onnodig.”

Enkele jaren daarna ben ik zelf verhuisd naar zo’n rustige Vinexwijk. Toevallig reed ik vandaag weer over mijn oude weg en onder het viaduct. Ik kon constateren dat ondanks uitblijvende renovatie het viaduct nog steeds niet is ingestort. Het gat in het geluidsscherm was overigens evenmin gedicht.

Daarom bij deze om te beginnen een waarschuwing aan alle automobilisten op één van de drukste rijkswegen van Nederland: “Pas op: Binnen vierentwintig maanden zal onverwacht het viaduct tussen de afslag Delft -Centrum en Delft-Zuid instorten. U bent gewaarschuwd.”

En voor de dames en heren van Rijkswaterstaat heb ik nog de volgende vriendelijke woorden:  “Beste mensen van Rijkswaterstaat, ik weet dat het jullie beroepseer is om voor de eeuwigheid te werken. Maar een beetje meer aandacht voor mensen in het hier en nu kan toch geen kwaad. Want hoewel ik toch een burger ben die bovenmatig veel begrip heeft voor de beperkingen van overheidsorganisaties, kan ik in dit specifieke geval niets anders dan vaststellen dat u mij met uw brief uit 1999 belazerd heeft.

Lees de brief van Rijkswaterstaat: