Ik heb mij voorgenomen een positief stuk te schrijven. Dat heb ik gedaan omdat ik al een aantal weken in mijn schoenen zoek naar mijn moed. Wat is er gebeurd? We hadden een besluit te nemen over een camping die op een ongewenste plek kwam. Een door velen ongewenste plek, gemotiveerd dan wel slecht onderbouwd. De gemoederen waren al maanden verhit en er waren vele zienswijzen ingediend.
De ene coalitiepartner is vriend van alle gangbare boeren en zou zondermeer voor het plan stemmen. De andere had afgelopen winter in het betreffende dorp een ochtend over verrommeling van het landschap georganiseerd en zou door voor te stemmen een ongelooflijke schop tegen haar eigen geloofwaardigheid geven. Het hing er dus om, gezien het feit dat ook de oppositie verdeeld leek. Maar de initiatiefnemer was een vriend, een familielid, een jongen uit het dorp, dus stemden alle lokale heren toch voor het campingplan.
Opgestapt
Hun fractievoorzitter had echter wel tegen gestemd en zij is naar aanleiding van deze zaak uit de lokale fractie gestapt. De zetelstand is nu weer vijftien – zes voor de coalitie, zoals die ook was voordat de lokalen een overloper van ons cadeau kregen. Ik snap haar besluit. Ze was de enige in die partij voor wie het verkiezingsprogramma de leidraad vormde voor haar beslissingen en je houdt het geen raadsperiode vol om een kar vol zand en hakken vooruit te trekken. De zeven mannen die ze achterlaat zijn slippendragers van de andere coalitiepartner, met elk hun eigen stoeptegel.
Vergadering overbodig
Vanaf nu is elke raadsvergadering overbodig. Een theaterstuk waarvan het einde al bekend is. Ik zoek dus moed om daar toch mijn tijd aan te geven. Verdiep ik mij in de agendapunten, dan zal ik mijn standpunt ook willen uitdragen en in wezen voel ik me daartoe ook verplicht, maar het is voor de bühne. Wie hoort die standpunten immers en wat voor idee van politiek krijgen mensen als ze zulke vergaderingen volgen?
Digitale beschouwingen
De digitale beschouwingen waren de eerste die aan bod kwamen. ‘Een voordeel van digitaal vergaderen is, dat we het geluid uit kunnen zetten als jij je verhaaltje houdt,’ appte een coalitieraadslid. Dat kwetste mij meer dan ik verwacht had. Misschien doordat ik aan de gezamenlijke PowerPoint van de drie progressieve partijen drie dagen gewerkt had. Ik was moe. Het was klaar. Ik had het gehad. Ik blokkeerde hem. One down, fourteen to go.
Toch positief
Een voordeel van digitaal vergaderen was in dit geval echter ook, dat alleen de fractievoorzitters in het gemeentehuis waren. Dat zijn er maar zeven en bovendien bleek de coalitie al naar huis, toen waren er nog maar vijf. Dat maakte het gemakkelijk om na afloop van de vergadering in de grote kantine op anderhalve meter afstand, zittend, met de mondkapjes op tafel, een echt glas wijn te drinken en er eens flink om te lachen.
En zo sluit ik toch positief af.
Hanneke Koene is fractievoorzitter van GroenLinks in Eijsden-Magraten.
Geef een antwoord