Peter Koekoek, CDA-raadslid in Hoogeveen, ging op pad met een buurtbeheerder en schreef er een blog over. ‘Al fietsend opent zich voor mij een wereld die er altijd is, maar die ik eigenlijk nooit bewust zie.’
Door Peter Koekoek
Eind vorig jaar maakte ik kennis met Sylvia Kamman, buurtbeheerder in Hoogeveen voor de wijken Krakeel, Wolfsbos en Zuid. We spraken af dat ik een keer een dagdeel met haar mee zou fietsen. Afgelopen woensdag was het zo ver.
Om 9.00 uur starten we bij het Raadhuis. Ik heb nog net even tijd om een kop koffie te halen, maar daarna stappen we op de fiets en gaan we op pad. De fiets is het vervoermiddel bij uitstek voor Sylvia: ‘Ik ben eigenlijk bijna altijd buiten en dan wil ik niet in de auto zitten. Als ik fiets zie ik dingen, spreek ik mensen en ben ik zichtbaar.’
De eerste stop is in Krakeel. De jaarwisseling is rustig verlopen, maar hier en daar moet nog wel worden opgeruimd. De vuurtonnen die de gemeente uitleent, worden ook weer door de gemeente opgehaald. Maar als mensen eigen vuurtonnen gebruiken of illegale vuren aansteken, moeten ze hun eigen rommel ook weer opruimen. Als ergens rommel ligt, wordt dat dus niet direct opgeruimd, eerst worden omwonenden op hun eigen verantwoordelijkheid gewezen.
Strakke kantjes
In Wolfsbos komen we terecht bij een man die in het gemeentelijk groen aan het graven is geslagen. Langs de stoep en rond de boom voor zijn huis heeft hij een hele strook gras weg gespit. ‘De gemeente onderhoudt het gras niet goed genoeg,’ zegt de man, ‘het gras groeit over de stoep en tegen de boom.’ Sylvia belooft de man dat zij erop zal letten dat de kantjes beter bijgehouden worden als hij zelf het groen met rust laat. Twee straten verderop komen we een bus van buurtbeheer tegen en wordt de actie direct uitgezet.
Contact
Al fietsend opent zich voor mij een wereld die er altijd is, maar die ik eigenlijk nooit bewust zie. Sylvia heeft voortdurend contact met inwoners en medewerkers van buurtbeheer over kleine en grote ergernissen en dingen die even opgepakt moeten worden. ‘Altijd met een glimlach’, is haar motto en ze krijgt er veel glimlachen voor terug.
Ondertussen wijst ze me op dingen die geregeld zijn, simpele dingen die inwoners gevraagd hebben. Een rijtje tegels dat samen met inwoners langs een parkeerstrook is gelegd zodat mensen makkelijker hun auto’s in en uit kunnen stappen. Twee paaltjes in een groenstrook, omdat het gras kapot gereden werd. Een paar vierkante meter straatwerk, omdat een verloren hoekje groen niet meer door omwonenden kon worden onderhouden en er al jaren een tekort aan parkeerruimte was in de buurt.
Maar ook grotere dingen, zoals het groene speelplein bij De Magneet, dat samen met de buurt is aangelegd. Sylvia geniet zichtbaar van haar werk. ‘Ik ben heel blij dat we zoveel ruimte van de gemeente krijgen om dingen simpel en snel zelf op te lossen,’ zegt ze.
Hondenpoep
Als ik Sylvia vraag hoe de gemeente erbij ligt zegt ze dat ze heel tevreden is, behalve over de hondenpoep: ‘Ik krijg er enorm veel klachten over en voor onze eigen mensen is het ook heel smerig. Daar zouden we echt veel meer aan moeten doen. We zouden er gewoon een groepje vaste handhavers op moeten zetten, mensen op heterdaad betrappen en hoge boetes uitdelen. Waarom doen we dat met parkeren wel en met hondenpoep niet?’
Ga eens op pad
Na drie uur fietsen neem ik afscheid. Sylvia gaat door, met haar glimlach en haar fiets. Het was een mooie ervaring en een goede manier om als raadslid het werk van een van onze ambtenaren te zien. Wat een geweldige ambassadeur voor de gemeente is Sylvia en wat is Buurtbeheer een mooie manier om met simpele ingrepen Hoogeveen steeds beter te maken. Ik roep al mijn collega-raadsleden op om eens hetzelfde te doen. Ga eens op pad met een buurtbeheerder, of met een WMO-consulent, een medewerker van burgerzaken of een werkcoach: het opent je ogen.
