Opinie Op ons tandvlees naar het zomerreces

Het is een bewogen politiek halfjaar geweest. Het coronavirus dat de wereld op zijn kop zette en waar we nog lang de gevolgen van zullen merken, zowel de financiële consequenties, als de maatschappelijke nawerking ervan. Politieke vergaderingen die in gewijzigde vorm digitaal plaatsvinden en veel energie vergen.

Niet eerder ben ik zo blij dat het zomerreces voor de deur staat, want sommige stukken werden ook nog eens in sneltreinvaart behandeld. Dinsdag oordeelsvorming en donderdag besluitvorming, het is niet normaal om een dossier als het Sociaal Domein in zo’n rap tempo naast een baan te moeten behappen. Zeker niet als er ruim 9 miljoen euro op bespaard moet worden.

Duivels dilemma

Een duivels dilemma heb ik het genoemd. Enerzijds het politieke besef dat we fors moeten bezuinigen, als we tenminste niet wéér een Artikel 12-gemeente willen worden. Anderzijds houd ik mijn hart vast voor wat de menselijke gevolgen ervan zullen zijn en of dat wel verantwoord is. Het was zoeken naar en afstemmen op compromissen met voldoende draagvlak. De tijd zal het leren of we met een andere insteek nog steeds bij deze wettelijke taken ook goede zorg kunnen blijven verlenen. Met nog steeds wel de hoop dat het Rijk gemeenten niet massaal laat verzuipen.

Verrassend einde

Daarbij is de lokale bestuurscrisis tot een verrassend einde gekomen. Van de zes wethouders waren er twee vertrokken en bleef er een minderheidscollege achter. Het lukte niet met de vier resterende partijen (het ‘motorblok’) en de rest van de raad tot een meerderheidscollege te komen. Om een lang verhaal kort te houden: uiteindelijk viel het ‘motorblok’ uiteen om tot een meerderheid te kunnen komen.

Ontzettend zuur natuurlijk voor de fracties en hun wethouders die daarmee buiten de boot zijn gevallen en nu geen deel meer uitmaken van de coalitie. Maar daarmee is de rol voor mijn partij omgedraaid. en komt er een einde aan de jarenlange plaats in de oppositiebankjes.

En net als dat op papier helemaal rond is, komt het trieste bericht dat een van de nog zittende wethouders onverwachts is overleden. Een schok voor iedereen. Alsof dat nog niet genoeg drama is, volgt amper een week later het bericht dat onze burgemeester al na vier jaar vertrekt en Commissaris van de Koning in Brabant wordt.

Stabiele factor weg

Voor haar fantastisch natuurlijk, en die benoeming is haar ook van harte gegund. Echter, voor ons valt hiermee een stabiele factor uit het college van burgemeester en wethouders weg, juist op het moment dat die hard nodig is. Voordat we goed en wel op adem kunnen komen, gaat het proces van een vertrouwenscommissie van start en zijn we op zoek naar een nieuwe ‘dijk van een burgemeester’.

De auteur is raadslid voor Leefbaar Lelystad.